حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام با توجّه به شگفتی های فضا و آسمان فرمود:
فَرَفَعَهُ فِی هَواءٍ مُنْفَتِقٍ، وَجَوٍّ مُنْفَهِقٍ، فَسَوَّی مِنْهُ سَبْعَ سَمَاوَاتٍ. جَعَلَ سُفْلَاهُنَّ مَوْجاً مَکْفُوفاً، وَعُلْیاهُنَّ سَقْفاً مَحْفُوظاً، وَسَمْکاً مَرْفُوعاً، بِغَیرِ عَمَدٍ یدْعَمُهَا، وَلَا دِسَارٍ ینْظِمُهَا. ثُمَّ زَینَهَا بِزِینَةِ الْکَوَاکِبِ، وَضِیاءِ الثَّوَاقِبِ، وَأَجْرَی فِیهَا سِرَاجاً مُسْتَطِیراً، وَقَمَراً مُنِیراً: فِی فَلَکٍ دَائِرٍ، وَسَقْفٍ سَائِرٍ، وَرَقِیمٍ مَائِرٍ. [1] .
«امواج تُند کَف‌های برآمده از آب‌ها را در هوای باز، و فضای گسترده بالا برد، که از آن هفت آسمان را پدید آورد.
آسمان پایین را چون موُج مهار شده، و آسمان‌های بالا را مانند سَقفی استوار و بلند قرار داد، بی آن که نیازمند به ستونی باشد، یا میخ‌هایی که آنها را استوار کند، آنگاه فضای آسمان پایین را به وسیله نور ستارگانِ درخشنده، زینت بخشید، و در آن چراغی روشنایی بخش، و ماهی درخشان، به حرکت در آورد، که همواره در مدار فلکی گردنده و بر قرار، و سقفی متحرّک، و صفحه‌ای بی قرار، بگردش خود ادامه دهند.» [2] .