ام سلمه نزد فاطمه رفت از وی پرسید: آیا از عطریات و بوی خوش د چیزی اندوخته داری؟
فرمود: آری، سپس برخاست و رفت و با خود شیشه‌ای همراه آورد و قدری از محتوای آن را در کف دست ام سلمه ریخت. ام سلمه گفت: بوی خوشی از آن استشمام کردم که هرگز مانند آن نبوییده بودم. از فاطمه پرسیدم: این بوی خوش را از کجا تهیه کردی؟
فرمود: هنگامی که دحیه کلبی به دیدار پدرم می‌آمد، پدرم می‌فرمود: زیر اندزی برای عموی خود بگسترم، دحیه بر آن می‌نشست و چون برمی خاست از لباسهایش چیزی فرو می‌ریخت و من به امر پدرم آنها را جمع کرده و درون این شیشه نگهداری می‌نمودم.
(بعدها) این جهت را از رسول خدا پرسیدم، فرمود: او دحیه کلبی نبود، بلکه جبرئیل بو که شبیه او به دیدارم می‌آمد. و آنچه از بالهای او فرو می‌ریخت، عنبر بود.
قال علی (ع):... قالت ام سلمه: فسالت فاطمه، هل عندک طیب ادخر تیه لنفسک؟ قالت: نعم، فاتت بقاروره فسکبت منها فی راحتی فشممت منها رائحه ما شمت مثلها قط، فقلت: ما هذا؟ فقالت: کان دحیه الکلبی یدخل علی رسول الله (ص) فیقول لی یا فاطمه؟
هات الوساده فاطر حیها لعمک فاطرح له الوساده فیجلس علیها، فاذات نهض سقط من بین ثیابه شی فیامرنی بجعه، فسال علی رسول الله (ص) عن ذلک، فقال: هو عنبر یسقط من اجنحه جبرئیل. [1] .