یک روز که بیماری سختی بر من عارض گشته بود رسول خدا(ص) به دیدنم آمد.
من در بستر افتاده بودم، آن حضرت در کنارم نشست و جامه‌ای را که به خودش تعلق داشت بر رویم کشید، چون حال مرا چنان دید که از شدت بیماری رنجور گشته ام، برخاست و به مسجد رفت در آنجا لحظاتی را به دعا و نماز پرداخت و سپس نزد من بازگشت جامه ام را پس زد و فرمود:
علی! برخیز که بهبودی خود را باز یافتی.
من از بستر برخاستم در حالی که هیچ دردی احساس نمی‌کردم و گویا هیچ بیمار نبوده ام. آنگاه به من فرمود:
هیچگاه از پروردگار خود درخواستی نکردم مگر آنکه برآورده کرد، و همچنین هرگاه چیزی برای خود مسألت می‌نمودم برای تو نیز طلب می‌کردم.
عن علی قال: مرضت مرضا فعادنی رسول الله (ص) فدخل علی و انا مضطجع فاتی الی جنبی، ثم سجانی بثوبه فلما رانی قد ضعفت قام الی المسجد فصلی فلما قضی صلاته جا فرفع الثوب عنی. ثم قال: قم یا علی فقد برئت.
فقمت کانی ما اشتکیت قبل ذلک. فقال: ما سالت ربی عزوجل شیئا الا اعطانی و ما سالت شیئا الا سالت لک. [1] .