پس از گذشت سه روز از رحلت جانگداز رسول گرامی عرب ناشناسی بر ما وارد شد. او خود را بر قبر انداخت و در سوگ رسول خدا(ص) خاک بر سر می‌کرد و خطاب به قبر آن حضرت می‌گفت:
ای رسول خدا! آنچه تو گفتی همه را از خدای خود آموختی و ما نیز از تو؛ یکی از هزاران که بر تو آموختند چنین بود:
آنان که بر خود ستم کردند و خود را به گناه بیالودند، چون نزد تو آیند و توبه کنند و پیغمبر هم برای پذیرش توبه آنان طلب مغفرت کند، البته که خدا را بسیار بخشنده و مهربان خواهند یافت. [1] .
من اینک به نزد تو آمده و بر کرده‌های زشت خود اعتراف می‌کنم، از تو می‌خواهم برایم دعا کنی.
ناگاه از قبر صدایی برخاست که می‌گفت: تو آمرزیده شدی.
قال علی (ع): قدم علینا اعرابی، بعد ما دفنا رسول الله (ص) بثلاثه ایام فرمی بنفسه علی قبر النبی و حثا من ترابه علی راسه و قال:
یا رسول الله! فسمعنا قولک و وعیت عن الله سبحانه فوعینا عنک و کان قیما انزل علیک:
(و لو انهم اذ ظلموا انفسهم جاوک فاستغفروا الله و استغفر لهم الرسول لو جدو الله توابا رحیما). قد ظلمت و جئتک تستغفر لی.
فنودی من القبر: قد غفر لک! [2] .