زنی در زمان خلیفه دوم اعتراف به زنا کرد و اصرار داشت تا حدّ زنا بر او جاری گردد و از عذاب الهی در أمان باشد.
خلیفه دوم نیز برای مجازات زن فرمان داد.
حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود:
از او بپرسید چرا و در چه شرائطی مرتکب شد؟
زن گفت:
در بیابان تشنه در راه ماندم، از دور چادری دیدم، وارد شدم تقاضای آب کردم و آن مرد نداد و قصد تجاوز داشت که از خیمه بیرون آمدم، امّا بار دیگر تشنگی مرا بی‌تاب کرد که چشمانم سیاهی می‌رفت، در این حالت به گناه تن دادم.
امام علی علیه السلام فرمود:
(این همان مورد اضطرار است که در قرآن کریم حدّ آن برداشته شد، او را رها کنید.) [1] .