روزی از روزهای حکومت امام علی علیه السلام شخصی خدمت امام آمد و اعتراف به دزدی کرد،
حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود:
حد دزد قطع دست است،
آیا چیزی از آیات قرآن راحفظ داری و قرائت می‌کنی؟
گفت: آری، سوره بقره راحفظ ومدام قرائت می‌کنم
امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود:
برو، دست تو رابه برکت سوره بقره به تو بخشیدم؛
(قَدْ وَهَبْتُ یدَکَ لِسُورَةِ البَقَرَة)
اشعث بن قیس که مردی منافق وضعیف الایمان بود اعتراض کرد و گفت:
آیا حدود الهی راتعطیل می‌کنی؟
امام علی علیه السلام فرمود:
وَما یدرِیکَ ماهذَا؟ إِذَا قامَتِ الْبَینَة، فَلَیسَ لِلإِْمامِ أَنْ یعْفُوَ، وَ إِذا اَقَرَّ الرَّجُلَ عَلی نَفْسِهِ فَذالِکَ إِلَی الإِْمامِ اِنْ شاءَ عَفَی وَ إِنْ شاءَ قَطَعَ
«تو چه می‌دانی حکم این مسئله را؟ هرگاه برای جرمی شاهد و دلیل اقامه شد، امام باید حد الهی را اجراء کند، امّا اگر مجرمی خود اعتراف کرد، کار او باامام است می‌تواند عفوکند، و می‌تواند حدّ الهی راجاری سازد.» [1] .