مردی نزد امیرالمؤمنین علیه السلام آمد و گفت:
یا امیرالمؤمنین من زنا کرده‌ام، پس مرا تطهیر کن.
امام علی علیه السلام صورت از او گرداند، و آنگاه فرمود:
بنشین و چون آن مرد نشست فرمود:
آیا هرگاه یکی از شما مرتکب چنین گناهی شود، آیا نمی‌تواند آن گناه را پوشیده نگه دارد؟ همانطور که خدا آن را برای او مخفی نگه داشته است؟
در این موقع آن مرد از جای برخاست و گفت:
یا امیرالمؤمنین من زنا کرده‌ام، مرا تطهیر کن.
اما علی علیه السلام فرمود:
کدام علت تو را به اعتراف واداشته است؟
مرد گفت: برای پاک شدن.
حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود:
کدام پاکی بهتر از توبه است.
آنگاه رو به یاران کرد و با ایشان به گفتگو پرداخت تا بار دیگر آن مرد از جای برخاست و حرف پیشین خود را تکرار کرد.
امام علی علیه السلام فرمود:
آیا چیزی از قرآن می‌خوانی؟
مرد گفت: آری.
آنگاه قسمتی از قرآن را درست خواند.
حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود:
آیا حقوقی را که از جهت نماز و زکات از خدا بر ذمّه داری می‌شناسی؟
مرد گفت: آری.
آنگاه امیرالمؤمنین علیه السلام درباره این مسائل از او سئوالاتی کرد و آن مرد جواب صحیح داد.
سپس به او فرمود:
آیا بیماری؟ یا در سر و بدن خود دردی احساس می‌کنی؟
مرد گفت: نه.
امام علی علیه السلام فرمود:
اکنون برو تا درباره تو تحقیق کنم، هرگاه به سوی ما باز نگردی، تو را طلب نخواهیم کرد. [1] .
در کتاب «داوری‌های حیرت انگیز علی علیه السلام» تألیف «امین عاملی»، ص155 از علی بن ابراهیم روایت کرده است که آن مرد رفت و سه دفعه دیگر آمد و به گناه خود اقرار کرد، آنگاه حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام ناچار شد تا حدّ را بر او جاری کند.
پس از آن امیرالمؤمنین علیه السلام فرمود:
«ای مردم هرکس که از او این عمل پلید سرزند، بین خود و خدای خود توبه کند،
به خدا سوگند که توبه در پنهانی افضل و برتر است از اینکه کسی خود را رسوا کند و پرده خویش را بِدَرَد.» [2] .