نخستین بیعت کنندگان طلحه و زبیر بودند، آنها گفتند: با تو بیعت می‌کنیم به شرط آنکه در کار خلافت و زعامت شریک تو باشیم. گفتم: نه (این را نمی‌پذیرم) اما در قوت و نیروی کار با من شریک باشید و در هنگام ضعف و ناتوانی یار و مددکار. آنها پذیرفتند و بیعت کردند و اگر خودداری هم می‌کردند وادارشان نمی‌ساختم، چنانچه هیچ کس را مجبور نکردم.
طلحه به حکومت یمن دل بسته بود و زبیر به امارت عراق چشم داشت. آن دو هنگامی که دانستند که پست حکومت به آنها نخواهم داد، به بهانه عمره رخصت سفر خواستند که در واقع آغاز خدعه و نیرنگشان بود. سپس به عایشه پیوستند و او را که دل از دشمنی من آکنده داشت به جنگ با من برانگیختند....
عایشه کسی بود که در میان مردم نفوذ کلمه داشت و بیش از هر کس دیگر حرف او خریدار داشت گرفتاری من اینت بود که دچار چنین کسی شده بودم و نیز به زبیر، دلیرترین مردم و نیز طلحه دشمنترین مردم با من و به یعلی بن منبه که با درهم و دینار فراوان خود به یاری آنان شتافت (و اموال خود را به پای آنها ریخت).
به خدا سوگند اگر کارها سامان پذیرد (و فرصت پرداختن به امور فراهم شود) اموال او را (که به ناحق گرد آورده است) به بیت المال بر می‌گردانم.عبیدالله بن عامر آنها را به بصره فرا خواند و به آنان وعده کرد که مردان جنگجو و اموال (بی حساب) در اختیارشان بگذارد.
نقش عایشه ابتدا کم رنگ می‌نمود و به نظر می‌رسید که طلحه و زبیر او را به میدان قتال کشانده باشند، اما ناگهان وضع تغییر کرد و معلوم شد عایشه محور و فرمانده اصلی جنگ است و طلحه و زبیر به فرمان او می‌جنگند! (طلحه و زبیر گناه بزرگی مرتکب شدند). چه گناهی بزرگتر از اینکه زنان خود را در خانه‌های امن خود نگاه داشتند و همسر رسول خدا(ص) را از خانه اش بیرون کشیدند و پرده حجاب او را که خدای متعال بر او پوشانده بود دریدند؟!
آن دو به انصاف رفتار نکردند و بر خدا و رسولش ستم روا داشتند.
سه خصلت است که بازگشت آن دامن گیر خود مردم است:نخست آنکه خدای متعال فرمود: ای مردم! بدانید که سرکشی و ظلم شما تنها به زیان خود شماست. [1] .
دوم: پیمان شکن تنها علیه خود پیمان می‌شکند. [2] .
سوم: مکر و نیرنگ بدکار جز اهل آن را فرو نمی‌گیرد و به نیکان ضرر نمی‌رساند. [3] .
اینک این طلحه و زبیراند که در برابر من هم سرکشی کردند و هم بیعت شکستند و هم به نیرنگ با من دست زدند و سرانجام کار آنها همان شد که خدای متعال فرموده است.
قال علی (ع):... فکان اول من بایعنی طلحه و الزبیر فقالا نبایعک علی انا شرکاوک فی الامر، فقلت: لا ولکنکما شرکائی فی القوه و عونای فی الهجز فبایعانی علی هذا الامر و لو ابیالم اکرههما کما اکره غیرهما و کان طلحه یرجوا الیمن و الزبیر یرجوا العراق فلما علما انی غیر مولیهما استاذنانی للعمره یریدان الغدر فاتبعا عائشه و استخفاها مع کل شی فی نفسها علی....
فمنیت باطوع الناس فی الناس: عائشه بنت ابی بکر و باشجع الناس الزبیر و باخصم الناس طلحه و اعانهم علی یعلی بن منبه باصواع الدنانیر و الله ائن استقام امری لاجعلن ما له فبئا للمسلمین
.... و قادهما عبیدالله بن عامر الی البصره و ضمن لهما اموال و الرجال فبینا هما یقودآنهااذا هی تقودهما! فاتخذاها فئه یقاتلان دونها، فای خطیئه اعظم مما اتیا؟! اخراجهما زوجه رسول الله (ص) من بیتها فکشفا عنها حجابا ستره الله علیه وصانا حلائلهما فی بیوتهما و لاانصفا الله و لا رسوله من انفسهما. ثلاث خصال مرجعها علی الناس. قال الله تعالی:... فقد بغیا علی و نکثا بیعتی و مکرانی.... [4] .