مردی در کنارم به نماز ایستاده بود. شنیدم که برای پدر و مدر خود که در جاهلیت از دست داده بود استغفار می‌کند.
به او گفتم: آیا برای پدر و مادر خود که در جاهلیت به حال کفر مرده اند استغفار می‌کنی و برای آنان آمرزش می‌طلبی؟!
گفت: چه مانعی دارد؟ مگر این ابراهیم نیست که برای پدر خود (آزر) آمرزش خواسته است؟!
ندانستم که در پاسخ وی جه بگویم. قصه را برای رسول خدا(ص) بیان کردم که این آیه نازل گشت:
و استغفار و طلب آمرزش ابراهیم برای پدرش (یعنی عمویش) جز یک وعده محض نبوده است و چون بر وی معلوم گشت که او دشمن خداست، از وی تبری و دروی جست. [1] .
ابراهیم بعد از وفات پدر دریافت که او دشمن خداست و لذا هیچ استغفاری برای وی نکرد.
عن علی قال: صلی رجل الی جنبی فاستغفر لابویه و کانا ماتا فی الجاهلیه فقلت:
تستغفر لابویک و قد فی جاهلیه؟ فقال: قد استغفر ابراهیم لابیه! فلم ادر ما ارد علیه فذکرت ذلک للنبی فانزل الله:
(و ما کان استغفار ابراهیم لابیه الا عن موعده وعدها ایاه فلما تبین له انهعدو لله تبرا منه)...لما مات تبین نه عدو لله فلم یستغفرله. [2] .