عبداللّه ابن‌بطوطه یکی از علماء اهل سنّت در سفر نامه خود که به رِحلَه ابن‌بطوطه معروف و مشهور است. در بیان ورود خود از مکه بنجف اشرف چنین می‌نویسد.
اهل نجف اشرف رافضی (شیعه) هستند و از برای روضه مبارکه علی(ع)کراماتی قائلند، از جمله اینکه در شب بیست و هفتم ماه رجب که نام آن شب در نجف به لَیلَة المَحیاء معروف است. و از عراقین و خراسان و بلاد فارس و روم زمین، مریضهای درمانده و بی‌معالجه و گَرها و مفلوجین را به اینجا می‌آورند و قریب به سی یا چهل نفر در اینجا جمع می‌شوند و بعد از عشاء این مبتلایان را کنار ضریح مقدّس آورده و مردم هم جمع می‌شوند به انتظار بهبودی و شفا شب را تا صبح بسر می‌برند.
تماشاچیان بعضی‌ها نماز می‌خوانند و بعضی‌ها تلاوت قرآن می‌کنند و بعضی‌ها بتماشای روضه مبارکه صحن و حرم و بارگاه مشغول می‌شوند. تا اینکه نصف یا دو ثلث از شب می‌گذرد. بعد مشاهده می‌شود که این زمین گیران که حرکت نمی‌کردند بر می‌خیزند در حالیکه صحیح و سالم و تندرست می‌باشند و علتی در آنها وجود ندارد و صدای لااله الا اللّه، محمد رسول‌اللّه علی(ع)، ولی اللّه و صلواتشان بلند می‌شود و این امری است که مشهور و مستفیض و من آنشب را در آنجا درک نکردم ولی از مردم موثق که اعتماد به آنان داشتم شنیدم و هم دیدم در مدرسه‌ای که مهمانخانه آن حضرت است. سه نفر زمین گیر قادر بحرکت نبودند.
یکی از آنها اهل روم و دیگری از اصفهان و سیمی از خراسان بودند، از آنها پرسیدم که چگونه است که شما خوب نشده‌اید و اینجا مانده‌اید گفتند ما شب بیست و هفتم نرسیدیم و همینجا مانده ایم تا شب بیست هفتم سال آینده که شفا بگیریم و روانه خانه و کاشانه خود گردیم.
امام شیعیان علی(ع)، پناه انس و جان علی(ع)
ضیاء دیدگان علی(ع) علی(ع) علی(ع) علی(ع) علی(ع) علی(ع)
توئی که در جهان دل، شدی ره نجات دل
ز لطف تو شدم خجل علی(ع) علی(ع) علی(ع) علی(ع) علی(ع)
کمال هر بشر، ز خوی تو دهد خبر
مرا به عشق خود نگر، علی(ع) علی(ع) علی(ع) علی(ع)
بکنج غم نشسته‌ام، چو مرغ پر شکسته‌ام
چو دل بتوبه بسته‌ام علی(ع) علی(ع) علی(ع) علی(ع)
منم که در هوای تو، بمیرم از برای تو
ز دل کشم نوای تو، علی(ع) علی(ع) علی(ع) علی(ع)
مرا ز تن توان گذشت ز پیریم جوان گذشت
ز جان ره امان گذشت، علی(ع) علی(ع) علی(ع) علی(ع)
منبع : کرامات العلویه، علی(ع) میر خلف زاده، نشر مهدی یار