در جامعه اسلامی اگر راه حل‌های کاربردی وجود نداشته باشد، نمی‌توان فساد و فحشاء را ریشه کن کرد، برخی فقط به کیفر و مجازات تکیه می‌کنند،
و برخی به بهانه حقوق بشر، فاسدان را در گناه کردن تقویت می‌نمایند.
در فقه اسلامی ودر دستورات بازندارنده اسلام، اگر حد می‌زنیم،
اگر شلاّق می‌زنیم،
راه حلِّ کاربردی هم داریم،
در حکومت امام علی علیه السلام با شیوه‌های گوناگون، جامعه را، و افراد فاسد را، اصلاح می‌کرد.
روزی جوانی را دستگیر و خدمت امام علی علیه السلام آوردند و گزارش دادند که او با خود کاری کرد که جُنُب شد،
و چون این عمل جزو انحرافات جنسی بحساب می‌آید و حرام است،
امام علی علیه السلام با شلاق چند ضربه بر دست او زد که قرمز شد، و چون آن شخص زن نداشت، دستور فرمود که از بیت المال مخارج ازدواج او را بپردازند، تا با ازدواج کردن، به راه‌های انحرافی کشانده نشود. [1] .
اگر امام علی علیه السلام تنها به مجازات روی می‌آورد، مفاسد اجتماعی ریشه کن نمی‌شد، بلکه در کنار مجازات و کیفر اسلامی و شلاّق زدن برای آن جوان زن گرفت تا دیگر انگیزه‌ای برای فساد نداشته باشد.