شيئ نظير ناطق اطلاق نمايند و گ اه مى‌شود كه بمجموع جنس و نوع و فصل اطلاق‌

صورت كنند و فرق صورت به اين معنا با صورت به هر كدام از جنس و نوع و فصل از

نظر اجمال و تفصيل است به اين معنا كه معناى اخير مجمل و معناى قبلى مفصّل‌

است.

و گ اهى صورت را به كلّيّتى كه در كلّ است اطلاق كنند و آن را صورت‌

اجزاء و اجزاء را مادّه آن قرار دهند و با اين معناى اخير صورت در كلام شيخ به‌

هفت معنا اطلاق شده است.

متن: « 304، 303، 302 »

تجزيه و تركيب‌

حامل قوّة: مضاف و مضاف اليه، مبتداء و خبرش « عنصره » و « لشيئ » متعلّق‌

« قوة » است.

بوحدة: جارّ و مجرور، متعلّق باستقرّ، حال از « عنصره » است.

ضمّ ما يغايره: مضاف و موصول باصله‌اش مضاف اليه، معطوف به « وحدة » است.

كلّ: مضاف و مضاف اليهش محذوف است، مبتداء و خبرش « فاقتفه »

است.

مع التّغيير: مضاف و مضاف اليه، حال است از « كلّ » .

ذاتا او صفة: متعاطفين، تميز و همچنين است « زيادة » و « نقصانا » .

واحد: مبتداء، موصوف و صفتش « ماء تنكيريّه» است و خبرش « طبعه »

مى‌باشد.

او جملة: عطف است بر « واحد » .