مشخّصه نام مى‌برند و پ ر واضح است اين امور داخل در ذات اشخاص نبوده بلكه‌

همانطورى كه از اسم آنها برمى‌آيد خارج از ذات و عارض بر آن مى‌باشند.

قوله: و كونها علامات و كواشف عنه الخ: اين عبارت اشاره است به اين امر كه‌

عوارض شخصيّه هر كدام بخصوصه و بتنهائى مشخّص ماهيّت نوعيّه نيستند بلكه قدر

مشترك بين آنها كه مفهوم واسع و حقيقت عريضى است سبب تشخّص ماهيّت‌

مى‌باشد و هر كدام از اين خصوصيّات علامت و اماره كاشفه است از آن امر وسيع و

شاهد بر اين مدّعا اينستكه اگر هر كدام از اين خصوصيّات زائل شوند تشخّص زائل‌

نشده بلكه باقى است.

متن: « 210 »

تجزيه و تركيب‌

اذ: بمعناى تعليل.

لا يفيد: فعل مضارع منفى و فاعلش « ضمّ » است.

ماهيّات كلّيّة: صفت و موصوف، مضاف اليه براى « ضمّ » .

تشخّصا: مفعول براى « لا يفيد».

للذّات: جارّ و مجرور، متعلّق به « تشخّصا » .

ترجمه: زيرا از ضميمه كردن ماهيّات كلّيّه بهم براى ذات تشخّص حاصل‌

نمى‌شود.

شرح عربى: فكما انّ لكلّ مزاج طرفى افراط و تفريط لا يتجاوز الممتزج عنهما و الّا

لهلك و بينهما حدود غير متناهية هى عرض المزاج الواحد المعيّن كذلك‌

للأين و المتى و الوضع.

و بالجملة ما جعلوه مشخّصا عرض عريض من اوّل وجود الشّخص الى‌