و سپس در تفسير « رأسا » مى‌فرمايد:

يعنى ليسيّت ممكن هر دو قسم از اولويّت كافيّه و غير كافيّه را نفى مى‌كند

چ ه آنكه ماهيّت بحسب ذاتش صرف ماهيّت بوده و مادامى كه بالعرض در دار وجود

داخل نشده هيچ چ يز نميتوان آنرا دانست حتّى نفس ماهيّت بر آن صدق نمى‌كند و

ذات ماهيّت و ذاتيّات و امكان و حاجتش اگرچه بر وجودش تقدّم معنوى داشته‌

ولى اين امر بحسب ذهن است امّا در خارج امر بعكس مى‌باشد يعنى تا ماداميكه‌

وجود خارجى تحقّق نيابد اساسا ماهيّت نبوده و هيچ بروزى براى احكام ذاتيّه آن‌

نميباشد در نتيجه قبل از وجود خارجى ماهيّتى نيست تا خواهان اولويّت باشد.

و نيز بقاء تسويه ممكن اولويّت اوّلى را كه اولويّت غيريّه باشد نفى‌

مى‌نمايد يعنى اينكه وجود و عدم در ممكن بحالت تسويه باقى است اولويّت را نفى‌

مى‌كند چ ه آنكه اين اولويّت چ ون بحدّ وجوب نرسيده لا جرم طرف مقابلش را محال‌

قرار نمى‌دهد لذا وقوع ممكن بواسطه اين اولويّت و عدم وقوعش هر دو متساوى بوده و

هيچكدام تعيّنى ندارند بخلاف آنوقتى كه اولويّت بحدّ وجوب برسد زيرا در چ نين‌

موقعيّتى طرف مقابل باقى نميماند لذا تا ماداميكه فاعل و مؤثّر جمع انحاء عدم‌

معلول را منسد نكند ابدا معلول وجود پ يدا نكرده و اين سؤال (كه چ را در خارج اين‌

واقع شده نه آن؟) منقطع نميشود.

البتّه اين همان وجوب سابقى است كه از ناحيه علّت براى ممكن پ يدا

مى‌شود.

شرح فارسى:

توضيح‌

جمهور براى ابطال اولويّت دليلى اقامه كرده‌اند كه ذيلا بيان مى‌شود و

چ ون مرحوم مصنّف در مصراع اوّل اولويّت ذاتيّه و در دوّم اولويّت غيريّه را با بيانى‌

عليحدّه ردّ مى‌كند لذا ما نيز هر كدام را جداگانه تقرير مى‌كنيم:

برهان بطلان اولويّت ذاتيّه‌

قبلا گ فتيم ممكن در مرحله ذات و بدون لحاظ علل خارجى ليس محض‌