اگر تمام رسل مطلبى را باتّفاق كلمه فرمودند ديگر جاى شبهه و ترديد و

بهانه‌تراشى نيست و نميتوان آنرا دليل شرعى محض تلقّى نمود و فقط در سمعيّات‌

مورد استدلال قرار داد و بعقيده ما ادلّه عقليّه‌ايكه بر وجوب عصمت انبياء و اوصياء

است از قبائح و منكرات كافيست در حجّيّت كلامشان چ ه رسد بر اجماع ايشان و

اگر كلام ايشان در اين سنخ امور عقليّه حجّت و دليل نميبود اصلا تفوّه ايشان بآن لغو

و منكر تلقّى مى‌شد و حال آنكه ساحت مقدّس ايشان از اين امور بدليل عقلى منزّه‌

و مبرّا است.

تفصيل اين مسئله در بحث قدم و حدوث عنقريب انشاء اللّه ذكر خواهد شد.

متن: « 115 »

تجزيه و تركيب‌

ضرورة القضيّة: مضاف و مضاف اليه، مبتداء و خبرش شواهدى است.

الفعليّة: صفت براى « القضيّة » .

لوازم الاوّل: مضاف و مضاف اليه، مبتداء و خبرش شواهدى است.

و الماهيّة: معطوف بر « الاوّل » .

شرح عربى: ثمّ انّ على المطلوب شواهد منها:

ضرورة القضيّة الفعليّة، اى ما كان محموله واقعا في احد الازمنة.

بيانه: انّ الشّيى‌ء حال اعتبار وجوده ضرورىّ الوجود و حال اعتبار

عدمه ضرورىّ العدم و هذا ضرورة بشرط المحمول و في زمانه.

و الحدوث عبارة عن ترتّب هاتين الحالتين فلو نظرنا الى الماهيّة من حيث‌