و امّا سه مورد قياسى عبارتند از:

1- باب تحذير و آن منحصر در دو موضع است:

الف: آنكه تحذير با كلمه « ايّا » صورت گرفته باشد مانند: ايّاك و الاسد كه تقدير آن اتّق نفسك من الاسد مى‌باشد.

ب: آنكه محذّر منه تكرار شده باشد مانند: الطّريق الطّريق كه تقدير آن اتّق الطريق مى‌باشد

2- باب اشتغال و مراد از آن اسمى است كه بعد از فعل يا شبه فعل واقع شده و آن فعل از عمل نمودن در اسم مزبور روى گردانده و در ضميرى كه به آن برمى‌گردد عمل كرده باشد مانند: زيدا ضربته شاهد در « زيدا » است كه عاملش « ضربت » محذوف مى‌باشد

3- منادى مانند: يا عبد الله كه تقدير ادعو عبد الله مى‌باشد.

2- جواب از سؤال دوّم:

حذف عامل در باب تحذير در دو موضع واجب است كه شرح آن دو را داديم.

3- و امّا جواب از سؤال سوم:

الف: كلمه « ما يشاء» مفعول به بوده و عاملش « يمحو » مى‌باشد

ب: كلمه « موسى » مفعول به براى « ارسلنا » و « قومك » براى « اخرج » و « هم » براى « ذكّر » مى‌باشد

ج: كلمه « الذين » مفعول است براى « لاينفع »

د: « اىّ » مفعول است براى « تنكرون »

ه: عبارت « ماذا الخ» مفعول است براى « انزل » و اين فعل عامل در آن مى‌باشد و كلمه « خيرا » مفعول است براى « قالوا » .

و: كلمه « ايّاك » مفعول است براى عامل محذوف كه « اتّق » باشد

ز: كلمه « فالله اللّه» مفعول است براى عامل محذوف يعنى « اتّق »