خارجند زيرا در مثال اوّل كلمه [اجلل‌] بلحاظ مخالف با قياس بودن و در مثال دوّم كلمه [مستشزر] باعتبار تنافر حروف و در مثال سوم كلمه [مسرّج‌] بجهت غرابت فصاحت ندارند بعضى قيد مذكور را حال از كلمات دانسته و گفته‌اند: اگر اين قيد پهلوى الكلمات ذكر ميشد از عيب فاصله شدن بين حال و صاحب حال بواسطه كلمه اجنبى سالم مى‌ماند و اكنون كه مؤخّر واقع شده عبارت مصنف از اين نظر معيوب است.

شارح گويد: اين تقدير صحيح نيست زيرا طبق اينگفته معناى عبارت چنين است:

فصاحت در كلام عبارتست از خالى بودن از ضعف تأليف و تعقييد و تنافر كلمات در حاليكه فصيح باشند و مفهوم اينعبارت اينستكه اگر كلمات فصيح نباشد خلوّ از عيوب لازم نيست و اينمعنا فاسد است.

قوله: فافهم: شايد اشاره باشد باينكه اشكال مزبور در صورتى استكه قيد مفهومى داشته باشد و در غير اينصورت چنين ايرادى متوجه قيل نمى‌شود.

قوله: مع فصاحتها: كلمه [مع‌] در حال اضافه بسه معنا استعمال مى‌گردد كه هرسه در اينجا قابل اراده مى‌باشند:

1- مكان اجتماع چنانچه گويند قعدت مع زيد يعنى با زيد در يك مكان نشستم.

2- زمان اجتماع نظير آنكه گويند: ضربت مع زيد يعنى با زيد در يك زمان زدم.

3- بمعناى كلمه [عند] مثل آنكه گويند: جلست مع الدّار،