كرده و مى‌گويند:

الاغرّ من الخيل يعنى اسب پيشانى سفيد، سپس آنرا بعنوان استعاره براى هرامر واضح و روشن و ظاهرى آورده و استعمال نموده‌اند

ولى در كلام اينقائل مناقشه و تأمّل است، زيرا كراهت در سمع ناشى از غرابتى است كه در كلمه مى‌باشد و غرابت همانست كه سابقا در تفسيرش لفظ وحشيّه را ذكر نموديم مانند دو كلمه تكأكأتم و افرنقعوا و امثال ايندو.

برخى از ارباب ادب گفته‌اند:

وجه نظر در كلام قيل آنست كه كراهت در سمع و عدم كراهت راجع به خوش آواز و زشتى آن ميباشد و به نفس لفظ ارتباطى ندارند و كلام ما در فصاحت نفس لفظ مى‌باشد.

اين بيان و تفسير براى وجه نظر صحيح نيست، زيرا ما قطع و يقين داريم كه كلمه [جرشى‌] تنفّر سمعى دارد با قطع نظر از آنكه آن را با صداى خوش بخوانند يا با لحن زشت اداء كنند ولى كلمه نفس اينطور نيست.

شرح فارسى:

توضيح‌

كراهت در سمع‌

بعضى از معاصرين مصنف در فصاحت كلمه علاوه بر مذكورات قيد خلوّ از كراهت در سمع را اضافه نموده است و مقصود از آن اينست كه كلمه بنحوى اداء شود كه گوش از شنيدنش تنفّر و تبرى پيدا كند مانند كلمه [الجرشى‌] در كلام ابى الطّيب متنبى: