فالباء فى [بتخصيصه‌] متعلق بالخطاب، يقال: خاطبته بالدعاء اذا دعوت له مواجهة و غاية الخضوع هو معنى العبادة و عموم المهمّات مستفاد من حذف مفعول [نستعين‌] و التّخصيص مستفاد من تقديم المفعول فالّلطيفة المختص بها موقع هذا الالتفات هى انّ فيه تنبيها على انّ العبد اذا اخذ فى القراءة يجب ان يكون قرائته على وجه يجد من نفسه ذلك المحرّك.

و لمّا انجرّ الكلام الى ذكر خلاف مقتضى الظاهر اورد عدة اقسام منه و ان لم تكن من مباحث المسند اليه فقال:

ترجمه‌

مصنّف گويد:

و گاهى موارد التفات اختصاص بلطائفى دارد چنانچه در سوره فاتحة الكتاب اينطور است چه آنكه بنده وقتى خداوندى را كه شايسته و سزاوار حمد است از روى حضور قلب ذكر ميكند در خودش محرّكى مى‌يابد براى روى آوردن بحضرت و درگاهش و هرچه از صفات عظام و كمالش را ذكر كند محرّك و داعى در وى تقويت شده تا امر به خاتمه صفات مى‌گرايد و ختم اين صفات مفيد اين معنا است كه وجود اقدس الهى مالك كل امور در روز جزا است، در نتيجه در اين هنگام محرّك و داعى مزبور موجب آن مى‌شود كه بنده بر خداوند متعال روى آورده و خطابش را اختصاص دهد به لحنى كه در آن غاية خضوع و نهايت خشوع بوده و در حصول مهمّات و حاجاتش بوى استغاثه و پناه برد، شارح گويد:

مقصود از اختصاص مواقع بلطائف همانطوريكه قبلا اشاره شد نكات و ظراف خاصى است غير از آن جهت عامّى كه در مطلق التفات‌