يعنى: بعضهم يقول بالمعاد و بعضهم لا يقول به.

ترجمه‌

مصنّف گويد:

امّا تقديم مسنداليه بر مسند بجهت آنست كه ذكرش اهم از مسند است و وجه اهم بودنش اموريستكه ذيلا تشريح مى‌شود:

الف: اصل تقديم مسنداليه بر مسند است و مقتضى براى عدول از اين اصل وجود ندارد.

ب: اهميّت از اينجهت است كه در تقديم مسنداليه خبر در ذهن سامع تمكّن پيدا مى‌كند چه آنكه در مسنداليه مبتدء تشويق است بذكر خبر مانند قول شاعر:

و الّذى حارت البريّة فيه الخ.

شارح گويد:

ضمير در [تقديمه‌] به مسنداليه راجعست.

سپس مى‌گويد:

اينكه مصنّف تقديم مسنداليه بر مسند را معلول اهم بودن آن معرّفى نمود كافى نبوده و نمى‌توان بمجرّد ذكر اهتمام قانع شد بلكه لازمست بيان شود كه اهتمام از چه جهتى و به چه سببى پيدا شده از اينرو در تفصيل آن عبارات بعدى را ذكر مى‌كند.

بعد مى‌گويد:

ضمير در [لانّه‌] به تقديم مسنداليه راجعست آنگاه در وجه [اصل بودن‌] مسنداليه مى‌نويسد:

زيرا مسنداليه محكوم عليه بوده و بناچار مى‌بايد قبل از حكم تحقّق يابد از اينرو اهل لسان قصد نموده‌اند كه در ذكر نيز بر حكم مقدم شود.