و جهت آنكه مصنّف اين امر را از احوال مسنداليه قرار داد اينستكه ضمير مزبور ابتداء مقرون بمسنداليه قرار داده مى‌شود.

و نيز جهت ديگر آنكه ضمير فصل در معنا همان مسنداليه است و در لفظ با آن مطابق مى‌باشد.

سپس در ذيل [فلتخصيصه‌] مى‌گويد:

ضمير مجرور به [مسنداليه‌] عائد است و مقصود از تخصيص مسند اليه به مسند قصر مسند بر مسنداليه ميباشد زيرا معناى قول ما كه ميگوئيم زيد هو القائم اينست كه قيام مقصور بر زيد بوده و از آن بعمرو تعدّى نكرده است.

پس [باء] در قول مصنف [فلتخصيصه بالمسند] مثل بائى است كه در قول اهل محاوره آمده و گفته‌اند:

خصّصت فلانا بالذّكر يعنى او را ذكر كرده نه غيرش را گويا شما فلانى را از بين اشخاص اختصاص بذكر داده‌ايد يعنى بطور منفرد و مستقل آورده‌ايد.

و معناى عبارت متن بنابراين چنين مى‌شود:

قرار داده مى‌شود مسنداليه از بين آنچه صحيح است اتّصافش بمسنداليه بودن مختص باينكه مسند برايش ثابت است چنانچه گفته مى‌شود:

[ ايّاك نعبد] معنايش آنست كه تو را به عبادت كردن اختصاص داده و غير تو را نمى‌پرستيم.