در آيه (24) از سوره (سباء) بهمين منظور از كلمه (او) استفاده شده:

[ و انّا او ايّاكم لعلى هدى او فى ضلال مبين‌ ].

8- بمنظور دلالت بر اباحه مانند: ليدخل الدّار زيد او عمرو.

9- بجهت افاده تخيير بين دو امر مانند: تزوّج هندا او اختها.

و در فرق بين دو معناى اخير گفته‌اند: اباحه آن است كه جمع بين متعاطفين ممكن باشد ولى در تخيير چنين نيست.

متن: و امّا فصله فلتخصيصه بالمسند.

شرح عربى‌ و امّا فصله اى تعقيب المسند اليه بضمير الفصل و انّما جعله من احوال المسند اليه لانّه يقترن به اوّلا و لانّه فى المعنى عبارة عنه و فى اللفظ مطابق له.

فلتخصيصه اى المسند اليه بالمسند يعنى لقصر المسند على المسند اليه لانّ معنى قولنا زيد هو القائم ان القيام مقصور على زيد لا يتجاوزه الى عمرو فالباء فى قوله (فلتخصيصه بالمسند) مثلها فى قولهم [خصّصت فلانا بالذّكر] اى ذكرته دون غيره كانّك جعلته من بين الاشخاص مختصّا بالذّكر اى منفردا به و المعنى ههنا جعل المسند اليه من بين ما يصحّ اتّصافه بكونه مسند اليه مختصا بان يثبت له المسند كما يقال فى [ايّاك نعبد] معناه نخصّك بالعبادة و لا نعبد غيرك.

ترجمه‌

مصنّف گويد:

اما فصل آوردن مسنداليه، پس براى تخصيص دادن آن بمسند مى‌باشد.

شارح گويد:

مقصود از [فصل‌] آنست كه بدنبال مسنداليه ضمير فصل بياورند