اينطور مى‌آيد كه معتمد عقل است و چون عقل اقواى از لفظ است لاجرم در صورت حذف مسنداليه اينطور وانمود مى‌شود كه از دلالت ضعيف (دلالت لفظى) به قوى (دلالت عقلى) عدول نموده‌ايم و چون مطلوب متكلّم نيز همين بوده بناچار براى نيل باين غرض مسنداليه را حذف مى‌كند مانند قول شاعر:

بمن گفت حالت چطور است؟ گفتمش مريض، دائما بيخواب و هميشه محزون مى‌باشم.

كه شايد در جمله (انا عليل) استكه ضمير حذف شده.

3- بجهت آزمايش تنبّه و عدم تنبّه سامع.

4- بمنظور ميزان و مقدار تنبّه سامع: و اين در موردى استكه اصل وجود تنبّه را در سامع احراز نموده‌ايم ولى معلوم نيست كه آيا قرائن خفيّه نيز در مقام تفهيم بوى كافى هستند يا نيستند.

5- بجهت تحقير و اعلان باين امر كه مسنداليه بقدرى كوچك است كه قابليت جارى شدن بر زبان متكلّم را ندارد.

6- بجهت تعظيم و اعلان باينكه مسنداليه بقدرى عظمت دارد كه زبان را ياراى بردن نام او نيست.

7- بجهت اينكه انكار در موقع حاجت ممكن باشد چنانچه در وصف عمر و در مقام اخبار از وى گوئيم: فاسق، فاجر، ظالم بدون اين كه نامى از وى ببريم.

8- بعلّت معلوم بودنش بطورى كه بدون ذكر نامش مشخص و معيّن است.