و قرينه بر اين انتقال امر ظاهر و روشنى است يعنى كثرت رماد در مثال اوّل و مهزول بودن ناقه در مثال دوّم.

قوله: و تسكب بالرفع: تا معطوف باشد بر [سأطلب‌].

قوله: و بالنصب وهم: كلمه [وهم‌] بفتح واو و هاء يعنى غلط و اشتباه.

مؤلف گويد:

وجه غلط بودن قرائت نصب اينست كه:

يا در اينصورت معطوفست بر [بعد] و يا بر [لتقربوا] و هيچيك از ايندو تقدير صحيح نيست.

اما تقدير اوّل: بجهت اينكه لازمه آن اينست كه شاعر مهجور و دور از معشوق ريزش اشگ برايش حاصل نيست و آنرا طلب مى‌كند و حال آنكه حالت گريه و ريختن اشگ از عاشق دور افتاده امريست غير قابل انفكاك بنابراين طلب آن طلب امر حاصل مى‌باشد.

و اما تقدير دوّم: شاعر [لتقربوا] را علّت قرار داده براى طلب بعد ديار و اين امر خود دلالت دارد كه مقصود وى از مطالبه بعد قرب معشوق است و پرواضح استكه اين معنا مقتضى سرور و شادى است با اين وصف چگونه مى‌توان فرح و سرور را معلّل به سكب الدّموع كه كنايه از حزن و اندوه است قرار داد.

قوله: كأبة: بفتح كاف و همزه و ميتوان همزه را نيز ساكن قرائت نمود بمعناى بدحال بودن مى‌باشد.

قوله: و اصاب: زيرا ذهن از ريختن سرشك منتقل بحزن و اندوه مى‌شوند.