2- فاعل منكر در فعلش اصرار داشته باشد.

3- ناهى از ضررى كه بواسطه نهى مى‌نمايد در امان باشد.

4- احتمال اثر در فاعل منكر داده شود.

قوله: ظاهر النّصوص الخ: از جمله اين نصوص، حديثى است كه مرحوم صاحب وسائل آنرا در ج (8) ص (605) باين شرح نقل فرموده:

عبد اللّه بن جعفر حميرى در كتاب قرب الاسناد، از سندى بن محمّد، از ابى البخترى، از جعفر بن محمّد، از پدرش قال:

ثلاثة ليس لهم حرمة، صاحب هوى مبتدع، و الامام الجائر و الفاسق المعلن بالفسق.

قوله: و يستثنى من ذلك: مشار اليه « ذلك » حرمت سبّ مى‌باشد.

قوله: لقوله صلّى اللّه عليه و آله و سلّم: اين روايت را مرحوم فيض در كتاب وافى ج (1) ص (56) باب البدع و الرّأى و المقائيس حديث (4) باين شرح نقل فرموده:

محمد، از محمّد بن الحسين، از بزنطى، از داود بن سرحان، از مولانا ابى عبد اللّه عليه السّلام قال:

قال رسول اللّه صلّى اللّه عليه و آله و سلّم:

اذا رأيتم اهل البدع و الرّيب من بعدى فاظهروا البرائة منهم و اكثروا من سبّهم و القول فيهم و الوقيعة و باهتوهم حتّى لا يطمعوا فى الفساد فى الاسلام و يحذّرهم النّاس و لا يتعلّمون من بدعهم، يكتب اللّه لكم بذلك الحسنات و يرفع لكم به الدرّجات.

قوله: سواء لم يتأثر بذلك: ضمير فاعلى در « لم يتأثر» به ولد راجع بوده و مشار اليه « ذلك » خبيث و حمار و امثال ايندو مى‌باشد.

قوله: و يشكل الثّانى: مقصود از « الثّانى » جواز سبّ حتّى صورتيكه ولد از سبّ والد متأثّر گردد مى‌باشد.

قوله: لو قال السّيّد ذلك: مشار اليه « ذلك » سبّ مى‌باشد.

قوله: انت و مالك لابيك: اين روايت را مرحوم صاحب وسائل در ج (12) ص (196) باين شرح نقل فرموده:

محمّد بن يعقوب، از محمّد بن يحيى، از عبد اللّه بن محمّد، از على بن حكم،