مقصود و منظور ناظم اشعار را بيان كرده و طالب مقاصد و مطالب را به علائمى كه آنها را بمقصد مى‌رسانند رهنمون و هدايت مى‌كند.

اين شرح مشتمل برابحاثى است. كه بوى تحقيق و كنجكاوى از آن بمشام مى‌رسد، در بردارد نكته‌هائى را كه از شروح مدوّن براشعار هيچيك در اين امر برآن سبقت نگرفته.

و ناميدم اين شرح را به « البهجة المرضيّة» در شرح « الفيّه » و استعانت و مدد من صرفا بخداوند متعال بوده زيرا كه وى بهترين كمك كار مى‌باشد.

قوله: امّا بعد: كلمه « امّا » شرطيّه بوده، و « فهذا الخ» جواب آن است.

و كلمه « بعد » در اينجا مبنى برضمّ است.

مؤلّف گويد:

كلمه « بعد » از ظروف دائم الاضافه است كه داراى چهار حالت بوده، در سه حالت معرب و در يك حالت مبنى برضمّ مى‌باشد و شرح آن اجمالا اينست:

مضاف اليه يا ذكر شده يا ذكر نمى‌شود.

در صورت اوّل معرب است و در فرض دوّم از دو حال خارج نيست:

يا نسيا منسيا مضاف اليه حذف شده يعنى از روى فراموشى و يا نويا منويا.

در صورت اوّل معرب است و در فرض دوّم باز از دو حالت خارج نمى‌باشد:

يا لفظ مضاف اليه در نيّت است و يا معناى آن.

در صورت اوّل باز معرب بوده و در فرض دوّم مبنى برضمّ است.

بنابراين در اينجا معناى مضاف اليه در نيّت است و تقدير كلام چنين است:

امّا بعد الخطبة فهذا الخ.

قوله: شرح لطيف: كلمه « لطيف » بمعناى امرى است كه قابل درك‌