براى ثانى توصيف فرمود و پس از ايّامى چند وى ابن صيّاد را با اوصافى كه جناب نبوى صلّى اللّه عليه و آله و سلّم توصيف فرموده بودند مطابق ديد لذا قصد كشتنش را نمود حضرت صلّى اللّه عليه و آله و سلّم او را نهى فرموده و از اين كار برحذر داشتند و عبارت مذكور را باو گفتند.

قوله: و لم يصرّح به تأدّبا: ضمير فاعلى در « لم يصرّح» به مصنّف و ضمير مجرورى در « به » به سيبويه عود مى‌كند.

قوله: لكونه فى الصّورتين: ضمير در « لكونه » به ضمير دوّم راجع بوده و مقصود از « فى الصّورتين» هاء در كنته و نيز در « خلتنيه » مى‌باشد.

قوله: خبرا فى الاصل: زيرا « كان » و « خال » هردو از نواسخ مبتداء و خبر بوده كه وقتى برسر آندو داخل شدند مبتداء را اسم خود و خبر را، خبر خويش قرار مى‌دهند.

قوله: كما تقدّم: چون قبلا گفته شد هرجا كه عامل ضمير معنوى باشد بايد آنرا منفصل آورد و چون عامل در خبر بنا به رأى محقّقين امر معنوى است لاجرم انفصالش واجب و لازمست.

متن: «66»

تجزيه و تركيب‌

قدّم: امر حاضر، فعل و فاعل.

الاخصّ: مفعول براى « قدّم ».

فى اتّصال: جارّ و مجرور، متعلّق است به « قدّم ».

و: عاطفه.

قدمّن: امر حاضر مؤكّد بنون تأكيد خفيفه.