و هر سه در آيه به روشنى ذكر گرديده است.

آن گروه از مجاهدان كه جام شهادت نوشيده اند مبشّر و بشارت دهنده مى باشند و اين حقيقت با جمله و يستبشرون بيان گرديده است.

آن گروه از مجاهدان كه در راه جهاد گام برداشته و هنوز به آنان نپيوسته اند مبشَّر و طرف بشارت هستند، و اين مطلب با جمله (بِالّذين لم يَلْحَقوا) بيان شده است پيام بشارت، با جمله (ألاّخَوفٌ)... طرح شده است ولى غالباً پيام بشارت با لفظ (با) بيان مى گردد خصوصاً كه مايه بشارت به لفظ مفرد گفته شود مانند: (فَبَشَّرناهُ بِغُلام حَلِيم) (صافات/101). ولى در آيه به صورت جمله آمده است، طبعاً در اين موارد لفظ« يقولون » و امثال آن در تقدير گرفته مى شود تقدير اين لفظ در زبان عرب و در قرآن مجيد در موارد بيان اوصاف و احوال افراد، فراوان است.

در اين صورت مفاد آيه اين است: كه شهيدان راه حق آن چنان غرق نعمت والطاف الهى مى باشند كه به دوستان ديگر خود كه قدرى عقب مانده اند بشارت مى دهند كه آنها در فراسوى جهان، جايگاهى بس منيع و زندگانى بدون دغدغه، بدون خوف و ترس، بدون غم و اندوه دارند پس هرچه زودتر به چنين مقام و نعمت بشتابند.

با ملاحظه مورد آيه كه به عنوان تشويق مردم به جهاد در «سبيل اللّه» وارد شده است واين كه مردم تصور نكنندكه مرگ آنان پايان زندگى است بلكه بدانند كه در آن جهان، زندگى بهتر دارند، روشن مى شود مفاد صحيح آيه همين است و بس.

احتمال دوم:

گاهى گفته مى شود كه معنى آيه اين است كه شهيدان راه حق به وجود