روى اين بيان، مفاد آيه دوم كه مورد استدلال افراد منكر ارتباط است روشن مى گردد. اگر اين آيه هر نوع آگاهى را از آنان سلب مى كند و مى گويد: معبودهاى پندارى شما، نداى شما را نمى شنوند و اگر بشنوند پاسخ نمى گويند، مقصود آگاهى هاى مناسب مقام الوهيت است آگاهيهايى كه از درون افراد بجوشد، استجابت هايى كه از ذات آنان بخروشد. اين نوع آگاهيها از خصايص و لوازم خالقيت و آفرينش گرى است. تنها آن فرد مى شنود كه خالق دعوتگر و آفريننده او باشد زيرا خالق و مدبر و مالك تسلط خاصى بر مخلوق و مملوك و مدبر خود دارد، وقتى معبودهاى آنان داراى چنين صفاتى نبودند، طبعاً آثار معبود حقيقى را كه علم استقلالى و استجابت متكى به ذات است، نخواهند داشت.

گواه روشن بر اينكه هدف، نفى آگاهى هاى مستقل است اين است كه اگر همان فرشته معبود، به فرمان خداوند سخن عابد خود را بشنود. هرگز با مفاد آيه مخالف نخواهد بود.

زيرا يك چنين شنيدن نه تنها نشانه معبوديت نيست، بلكه بندگى واطاعت از مقام ربوبى است و آيه ناظر به نفى چنين صفت كه منازعه اى با مقام ربوبى ندارد، نيست.

حالا، اگر فردى بدون پرستش فرشته، مطالب معقولى را از او بخواهد، همچنانكه مريم از جبرئيل خواست ـ وقتى به صورت انسانى متمثل گرديد ـ كه از او دورى بجويد و گفت: (...أَعُوذُ بِالرَّحْمنِ مِنْكَ إِنْ كُنْتَ تَقِيا) (مريم/18): «به خدا از تو پناه مى برم اگر مردى پرهيزكار باشى » ويا پيامبر گرامى در شب معراج چيزى از جبرئيل بخواهد و او نيز به اذن خداوند استجابت نمايد، هرگز شنيدن و استجابت در اين موارد، با مضمون آيه منافى نخواهد بود.

اگر قرآن مى فرمايد: