الوهيت از غير او مى پردازد و از غير او تنها يك صفت را سلب مى كند و آن صفت مالكيت است، ونفى اين صفت مستلزم نفى خالقيت نيز مى باشد زيرا اگر خالق بود، مالك نيز مى بود. و به يك معنى مستلزم نفى، تدبير نيز هست. زيرا هر خالقى به تدبير مخلوق خود از ديگرى اولى و شايسته تر است. با توجه به مراتب ياد شده روشن مى گردد كه فشار بحث روى الوهيت آنهاست الوهيتى كه لازمه آن استقلال در خلقت و استقلال در مالكيت و استقلال در تدبير است.

و اگر موجودى داراى اين صفات باشد، شايسته الوهيت خواهد بود و اگر فاقد استقلال در اين صفات باشد شايستگى آن را نخواهد داشت. امّا مالكيت هاى غير مستقل و تدبيرهاى تطفلى نه تنها نشانه الوهيت نيست بلكه نشانه بندگى و بردگى است كه از جانب مقام الهى به فعل و كار گماشته شده است. به عبارت ديگر: آنچه را خداوند براى خود ثابت مى كند همان را (نه غير آن را) از آنها نفى مى كند. خداوند خود را با صفاتى مانند خالق و مالك و مدبر مستقل توصيف مى كند، طبعاً اين صفات را به همين شيوه از آنان نفى مى كند. يك چنين سلب، با خالقيت هاى تطفلى و مالكيت هاى طولى و تدبيرهاى دستورى، منافات نخواهد داشت.

فرشتگان كه يكى از معبودهاى عرب بودند، طبق آيه نه خالقند، نه مالكند، نه مدبرند، ولى در عين حال هيچ مانعى ندارد كه اين موجودات نيرومند، به فرمان خدا و به تسبيب خداوند بزرگ، مدبر جهان آفرينش و حاملان عرش هستى باشند، و عدم منافات به خاطر اين است كه آنچه از صفات خالق شمرده مى شود، استقلال در اين امور و صفات است. ولى فرض اين است كه فرشتگان در اين صفت، با خدا شركتى ندارند. اگر چيزى دارند، همگى اعطايى و اكتسابى است و بس.