«هر كه را من مولاى اويم، و در حالى كه دست بر شانه على زد، اين على مولاى او است، پروردگارا دوست بدار هر كس كه على را دوست بدارد و دشمن بدار هر كه على را دشمن بدارد. اى مردم! من سزاوارتر به مؤمنان از خودشان هستم و با بودن من آنان را حق امارت نيست، پس از من، على سزاوارتر به مؤمنان از خودشان است و با وجود او آنان را حق امارت نيست، سپس فرزندم حسن پس از پدرش سزاوارتر به مؤمنان از خودشان است و آنان را با وجود او حق امارت نيست. سپس فرزندم حسين پس از برادرش سزاوارتر به مؤمنان از خودشان است و با وجود او آنان را حق امارت نيست.» سپس حضرتش دوباره فرمود: «اى مردم! هر گاه من به شهادت رسيدم على سزاوارتر به شما از خودتان است، هر گاه على به شهادت رسيد، فرزندم حسن سزاوارتر به مؤمنان از خودشان است، هر گاه فرزندم حسن به شهادت رسيد، فرزندم حسين سزاوارتر به مؤمنان از خودشان است، هر گاه فرزندم حسين به شهادت رسيد فرزندم على بن الحسين سزاوارتر به مؤمنان از خودشان است و با وجود او، مؤمنان را حق امارت نيست (سپس رو كرد به على و فرمود:) اى على! او را به زودى درك خواهى كرد و از قول من به او سلام برسان، هر گاه او شهيد شد، فرزندش محمّد سزاوارتر به مؤمنان از خودشان است و تو اى حسين او را درك خواهى كرد، از قول من به او سلام برسان، سپس در پى محمّد مردانى خواهند بود كه يكى پس از ديگرى خواهند آمد و با وجود آنان براى مؤمنان حق امارت نيست».

حضرتش سه مرتبه اين جمله را تكرار كرد آنگاه فرمود: «هر يك از آنان نسبت به مؤمنان از خودشان سزاوارترند و با وجود هر يك از آنان مؤمنان را حق امارت نيست. همه‌شان هدايتگران هدايت شده هستند؛ نه نفر از فرزندان حسين».

على بن ابى طالب (صلوات اللَّه عليه) در حالى كه مى‌گريست برخاست و گفت:

«پدر و مادرم فدايت باد اى رسول خدا! آيا كشته خواهى شد؟» فرمود: «آرى! با