فصل ششم (در اخلاص)

قال الله سبحانه و تعالى:وَ ما أُمِرُوا إِلَّا لِيَعْبُدُوا اللَّهَ مُخْلِصِينَ لَهُ الدِّينَ‌[1].

پارسى اخلاص، ويژه كردن باشد، يعنى پاك كردن چيزى از هر چيزى كه غير او باشد و با او در آميخته باشد، و اينجا به اخلاص آن مى‌خواهند كه هر چه گويد و كند، قربت‌[2] به خداى تعالى بود و خاص خالص به سوى او كند كه هيچ غرضى ديگر از دنيوى و اخروى‌[3] با آن نياميزد «أَلالِلَّهِ الدِّينُ الْخالِصُ».[4]

و مقابل اخلاص آن بود كه غرض ديگر با آن در آميزد، مانند حب جاه و مال، يا طلب نيكنامى، يا طمع ثواب آخرت، يا از جهت نجات و رستگارى از عذاب دوزخ، و اين همه از باب شرك باشد.

و شرك دو نوع بود: جلى و خفى. امّا شرك جلى آن بت‌پرستى بود، و باقى همه شرك خفى باشد.

قال صلّى اللّه عليه و آله: «نيّة الشّرك في امّتى اخفى من‌

[1]بينه- 5.

[2]ن: طلب قربت.

[3]ن: نه دنياوى و نه آخرتى.

[4]زمر- 3.