سنت محفوف به قرينه

ر.ك: خبر محفوف به قرينه

سنت محكى

نفس قول، فعل و تقرير معصوم(عليه السلام)

سنت محكى، مقابل خبر (سنت حاكى) و به معناى نفس قول، فعل و تقرير معصوم(عليه السلام) است و به اين دليل به آن محكى (حكايت شده) گفته مى شود كه به وسيله راويان حديث از آن حكايت مى شود; يعنى الفاظ راويان، حكايت كننده از آن سنت واقعى قول، فعل يا تقرير معصوم(عليه السلام)است.

نكته:

سنت در اصطلاح، گاهى فقط به سنت حاكى (احاديث) و گاهى به اعم از سنت حاكى و سنت محكى اطلاق مى گردد.

فاضل لنكرانى، محمد، كفاية الاصول، ج 1، ص 36.

مشكينى، على، اصطلاحات الاصول، ص 141.

آخوند خراسانى، محمد كاظم بن حسين، كفاية الاصول، ص 23.

نائينى، محمد حسين، اجود التقريرات، ج 2، ص 123.

مكارم شيرازى، ناصر، انوار الاصول، ج 1، ص 28.

خويى، ابوالقاسم، محاضرات فى اصول الفقه، ج 1، ص 30.

حايرى، عبد الكريم، دررالفوائد، ص 380.

سنت مروى

ر.ك: سنت محكى

سنت مشروع

ر.ك: مستحب

سنت مشهور

ر.ك: خبر مشهور

سنت معصوم(عليه السلام)

ر.ك: سنت (دليل)

سنت مؤكد

ر.ك: مستحب

سنت نبوى

قول، فعل و تقرير پيامبر(صلى الله عليه وآله)

سنت نبوى، به معناى قول، فعل و تقرير پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) است.

در كتاب «اصول الفقه» آمده است:

«السّنة النبوية: هى اقوال النبى(صلى الله عليه وآله) و افعاله و تقريراته، فالسّنة على ذلك تنقسم بحسب ماهيتها و حقيقتها الى ثلاثة اقسام:

سنّة قولية و سنّة فعلية و سنّة تقريرية...»[1]

[1]ابو زهره، محمد، اصول الفقه، ص 97

بحرالعلوم، محمد، الاجتهاد اصوله و احكامه، ص 68.

غزالى، محمد بن محمد، المستصفى من علم الاصول (به ضميمه فواتح الرحموت بشرح مسلم الثبوت)، ج 1، ص 129.

جناتى، محمد ابراهيم، منابع اجتهاد (از ديدگاه مذاهب اسلامى)، ص 77.

موسوى بجنوردى، محمد، مقالات اصولى، ص 25.

مطهرى، مرتضى، آشنايى با علوم اسلامى، ج 3، ص 22.

ابو زهره، محمد، اصول الفقه، ص 97.

مظفر، محمد رضا، اصول الفقه، ج 2، ص 63.

سنت واقعى

ر.ك: سنت محكى

سنت هدى

ر.ك: مستحب

سنن زائده

ر.ك: مستحب

سؤال

ر.ك: استدعاء

سوره آل عمران: 102

ر.ك: آيه تقوا

سوره اسراء: 15

ر.ك: آيه نفى عذاب بلابيان

سوره انبياء: 7

ر.ك: آيه سؤال

سوره بقره: 159

ر.ك: آيه كتمان

سوره بقره: 195

ر.ك: آيه تهلكه

سوره توبه: 122

ر.ك: آيه نفر

سوره توبه: 61

ر.ك: آيه أُذُن

سوره حجرات: 6

ر.ك: آيه نَبأ

سوره نحل

ر.ك: آيه سؤال

سير تاريخى عرف

بحث از سير تاريخى بكارگيرى عرف در استنباط احكام

منظور از سير تاريخى عرف، بررسى اجمالى سير تاريخى بكارگيرى عرف در استنباط احكام شرعى است.

دانشمندان اصولى و فقهاى شيعه، عرف و عادت را به عنوان منبع مستقل استنباط حكم شرعى نپذيرفته اند و تنها در جايى كه عرف از رضايت معصوم(عليه السلام) كاشف باشد آن را حجت دانسته اند; يعنى آن را زير مجموعه سنت معصومان(عليهم السلام) قرار داده اند.