نكته اول: اينكه مى‌گوييم خبر در مقام انشاء دلالت بر وجوب مى‌كند بدان معنى نيست كه اين دلالت به صورت دلالت مطابقى است بلكه به ملازمه ظاهرى از آن استفاده مى‌شود. به بيان دقيقتر، اينكه گفته مى‌شود «تعيد صلاتك» در واقع دلالت مطابقى به معناى «اعد صلاتك» نيست بلكه معناى «اعد صلاتك» از ظاهر آن استفاده مى‌شود.

نكته دوم: لزوم در قاعده مذكور، صرفا مختص به يكى از شروط مثلا شرط فعل نيست بلكه چه در شرط فعل و چه در شرط نتيجه و شرط صفت، اين لزوم وجود دارد. بدين صورت كه هيچ گونه انفكاكى مثلا در شرط فعل بين شرط و فعل نيست لذا اگر كسى شرط كرد و عمل ننمود در واقع ملتزم به شرط نبوده، يا در شرط نتيجه، چنانچه بى‌اعتنايى به ترتب آثار شرط نمود در واقع ملتزم به شرط نشده، و يا در شرط صفت چنانچه متصف به وصف نباشد ملتزم به شرط نبوده است. [1]‌

قبل از پرداختن به دلايل وجوب وفاء به شروط ضمن عقد، بهتر آن است كه از عقد و معانى مختلف آن و تقسيماتى كه از عقد به اعتبارهاى مختلف صورت گرفته سطورى چند و لو به اختصار و گذرا نگاشته تا پيگيرى مباحث شرط و خصوصا شرط ضمن عقد بهتر و سهلتر گردد.