2- اكثر اصحاب اماميه چه در گذشتۀ زمان تاكنون، از اين فرمايش پيامبر (ص) معناى وجوب را مى‌فهميدند لذا اگر پيامبر در مقام اخبار بود استنباط معناى وجوب اصحاب از آن، معنايى نداشت پس پيامبر اكرم (ص) بايد در مقام انشاى حكم بوده باشد.

3- دليل ديگر بر قصد انشايى بودن قول پيامبر (ص) آن استثنايى است كه در كلام شريف آمده است: «المسلمون عند شروطهم الا شرطا فيه معصية» [1] و يا در روايتى ديگر مى‌فرمايد: «الا من عصى اللّه» خود اين استثناء دليل بر اين است كه كسى كه متعهد و ملتزم به عهد خويش نيست عصيان و گناه كرده پس وجوب در عدم گناه است كه همان ملتزم شدن به عهد مى‌باشد.

4- در روايتى ديگر از امير المؤمنين على (ع) آمده است:

من شرط لامرأته شرطا فليف لها به فان المسلمين عند شروطهم إلّا شرطا حرّم حلالا أو أحلّ حراما. [2]‌

در اين روايت حضرت على (ع) قول پيامبر اكرم (ص) يعنى المسلمون عند شروطهم را دليل وجوب وفاء به شرط نسبت به زن دانسته كه از اين مطلب فهميده مى‌شود كه پيامبر اكرم (ص) در مقام انشاء بوده وگرنه استدلال بر وجوب وفاء نسبت به زن در بيان حضرت على (ع) صحيح نمى‌بود. [3]‌