حركت و زوال و دثور و واقع در صراط حركات و متحركات است. و صور ادراكى اگر چه صور مواد و اجسام باشد، از عالم زمان و حركت يك نوع ترفّعى دارد. و توجه انسان بر اين عالم و عوالم ديگر از ملكوت و جبروت، ذاتى و جبلّى است و يك نحو خشوع فطرى و علم و ادراك ذاتى و بسيط در نفوس انسانى و نهاد آدمى نسبت به مبدأ وجود پنهان و مستور است، ولى اين علم چون بسيط است و علم به علم در اين مرحله تحقق ندارد با انكار در مرحله عدم علم به علم جمع مى‌شود و در قرآن كريم اشارات و تصريحات و تلويحات زيادى در اين باب وجود دارد.

(وَ لِكُلٍّ وِجْهَةٌ هُوَ مُوَلِّيها)، (ما مِنْ دَابَّةٍ إِلَّا هُوَ آخِذٌ بِناصِيَتِها إِنَّ رَبِّي عَلى‌ صِراطٍ مُسْتَقِيمٍ) و نيز در عبادت و پرستش ذاتى و فطرى، آيات و شواهد زيادى در مأثورات وجود دارد.