و در سال صد و چهل و هشت هجرى (طبق روايات شيعه) به تحريك منصور خليفه عباسى مسموم و شهيد شده است. [1]

در عهد امامت امام ششم در اثر انقلابات كشورهاى اسلامى و خصوصاً قيامى كه مسوده براى برانداختن خلافت بنى اميه كرده بودند و جنگ‌هاى خونينى كه منجر به سقوط خلافت و انقراض بنى‌اميه گرديد و در اثر آنها زمينه خوبى كه امام پنجم در بيست سال زمان امامت خود با نشر حقايق اسلامى و معارف اهل بيت مهيا كرده بود، براى امام ششم امكانات بيشتر و محيط مناسب‌ترى براى نشر تعاليم دينى پيدا شد.

آن حضرت تا اواخر زمان امامت خود كه مصادف با آخر خلافت بنى‌اميه و اول خلافت بنى‌عباس بود از فرصت استفاده نموده به نشر تعاليم دينى پرداخت و شخصيت‌هاى علمى بسيارى در فنون مختلفه عقلى و نقلى مانند «زراره» و «محمد ابن‌مسلم» و «مؤمن طاق» و «هشام بن حكم» و «ابان بن تغلب» و «هشام بن سالم» و «حريز» و «هشام كلبى نسابه» و «جابر بن حيان صوفى» شيميائى و غير ايشان را پرورش داد حتى عده‌اى از رجال علمى عامه نيز مانند «سفيان ثورى» و «ابوحنيفه» رئيس مذهب حنفيه و «قاضى سكونى» و «قاضى ابوالبخترى» و غير ايشان افتخار تلمذش را پيدا كردند (معروف است كه از مجلس درس و حوزه تعليم امام ششم چهار هزار نفر محدث و دانشمند بيرون آمده است) [2].

احاديثى كه از صادقين يعنى از امام پنجم و ششم مأثور است، از مجموع احاديثى كه از پيغمبر اكرم صلى الله عليه و آله و ده امام ديگر ضبط شده است، بيشتر است.

ولى دراواخر عهد خود دچار منصور خليفه عباسى شد وتحت مراقبت و

[1] . اصول كافى، ج 1، ص 472؛ دلائل الامامه، ص 111؛ ارشاد مفيد، ص 254؛ تاريخ يعقوبى، ج 3، ص 119؛ فصول المهمه، ص 212؛ تذكرة الخواص، ص 346 و مناقب ابن‌شهرآشوب، ج 4، ص 280

[2] . ارشاد مفيد، ص 254؛ فصول المهمه، ص 204 و مناقب ابن‌شهرآشوب، ج 4، ص 247