«مَنْ كانَ يَرْجُوا لِقاءَ اللَّهِ فَإِنَّ أَجَلَ اللَّهِ لَآتٍ» [1]

هر كه ملاقات خدا را اميدوار باشد موقعى را كه خدا براى ملاقات مقرر فرموده خواهد آمد.

و مى‌فرمايد:

«فَمَنْ كانَ يَرْجُوا لِقاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلًا صالِحاً وَ لا يُشْرِكْ بِعِبادَةِ رَبِّهِ أَحَداً» [2]

پس هر كه به ملاقات خداى خود اميدوار باشد بايد عمل صالح (كار سزاوار) بكند و به پرستش خداى خود كسى را شريك ننمايد.

و مى‌فرمايد:

«يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ* ارْجِعِي إِلى‌ رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً* فَادْخُلِي فِي عِبادِي* وَ ادْخُلِي جَنَّتِي» [3]

و مى‌فرمايد:

«فَإِذا جاءَتِ الطَّامَّةُ الْكُبْرى‌* يَوْمَ يَتَذَكَّرُ الْإِنْسانُ ما سَعى‌* وَ بُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِمَنْ يَرى‌* فَأَمَّا مَنْ طَغى‌* وَ آثَرَ الْحَياةَ الدُّنْيا* فَإِنَّ الْجَحِيمَ هِيَ الْمَأْوى‌* وَ أَمَّا مَنْ خافَ مَقامَ رَبِّهِ وَ نَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوى‌* فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِيَ الْمَأْوى‌» [4]

وقتى‌كه بزرگ‌ترين داهيه «روز رستاخيز» رسيد روزى كه انسان هر گونه تلاش و كوشش خود را به ياد مى‌آورد و آتشى كه براى عذاب روشن شده آشكار گرديد، «مردم دو گروه مى‌شوند» اما كسى كه طغيان نموده و زندگى دنيا را براى خود انتخاب نمود، آتش نامبرده جايگاه اوست و اما كسى كه از مقام خداى خود ترسيده ونفس خود را از هوى «دلخواه ناپسند» نهى كرد بهشت جايگاه اوست و بس.

[1] . عنكبوت، آيه 5

[2] . كهف، آيه 110

[3] . فجر، آيات 27- 30

[4] . نازعات، آيات 34- 41