به مكان و زمان نيست و از هر صفت حالى كه حادث باشد منزه است و هر صفتى كه حقيقتا براى وى اثبات مى‌شود از معناى محدوديت تعريه و تخليه شده است چنان‌كه مى‌فرمايد: «لَيْسَ كَمِثْلِهِ شَيْ‌ءٌ» [1]

صفات فعل‌

صفات- علاوه بر آنچه گذشت- با انقسام ديگرى منقسم مى‌شوند به صفات ذات و صفات فعل.

توضيح اين‌كه: صفت گاهى با خود موصوف قائم است مانند حيات و علم و قدرت كه با شخص انسان زنده ودانا و توانا قائم هستند و ما مى‌توانيم انسان را به تنهايى با آنها متصف فرض كنيم اگرچه غير از وى چيز ديگر فرض نكنيم و گاهى تنها با موصوف قائم نيست و موصوف براى اين‌كه با آن صفت متصف شود، نيازمند تحقق چيز ديگرى است مانند نويسندگى و سخن‌گويى و خواستارى ونظاير آنها.

زيرا انسان وقتى مى‌تواند نويسنده باشد كه دوات و قلم و كاغذ مثلا فرض شود و وقتى سخنگو مى‌شود كه شنونده‌اى فرض شود و وقتى خواستار مى‌شود كه خواستنى وجود داشته باشد و تنها فرض انسان در تحقق اين صفات كافى نيست.

از اين‌جا روشن مى‌شود كه صفات حقيقى خداى متعال- چنان‌كه گذشت- عين ذاتند، تنها از قسم اول مى‌باشند واما قسم دوم كه در تحقق آنها پاى غير در ميان است و هر چه غير اوست آفريده او ودر پيدايش پس از اوست صفتى را كه با پيدايش خود به‌وجود مى‌آورد نمى‌شود صفت ذات وعين ذات خداى متعال گرفت.

صفاتى كه براى خداى متعال بعد از تحقق آفرينش ثابت مى‌شود مانند آفريدگار، كردگار، پروردگار، زنده كننده، ميراننده، روزى دهنده و نظاير آنها عين ذات نيستند

[1] . شورى، آيه 11