درباره ابى طالب است نقل شده كه او كفّار را از اذيّت پيغمبر نهى ميكرد و خود ايمان نمياورد و نيز آنرا از عطاء بن دينار نقل كرده ولى ابن كثير وجه اوّل را كه گفتيم اختيار ميكند.

در مجمع آنرا از عطاء و مقاتل نقل ميكند و آنگاه در مجعول بودن آن سخن گفته است.

ناگفته نماند سفيان ثورى در سال 161 هجرى و مقاتل در سال 150 فوت كرده و عطاء بن دينار ظاهرا برادر سلمة بن دينار است كه در خلافت منصور فوت شده است اينها همه در زمان عبّاسى‌ها بوده‌اند از اينجا قول بعضى از محقّقين تأييد ميشود كه گفته: افسانه عدم ايمان ابو طالب عليه السلام از عبّاسيان است، خلفاى عبّاسى براى آنكه خود را بخلافت از علويين لايقتر نشان دهند ميان مردم تبليغ ميكردند كه جدّ ما عبّاس بن عبد المطّلب برسول خدا ايمان آورد ولى ابو طالب جدّ علويين مشرك از دنيا رفت. ائمه اهل بيت عليهم السلام بايمان ابى طالب عليه السلام اجماع كرده‌اند در مجمع ذيل آيه فوق فرموده: اهل بيت عليهم السلام اجماع كرده‌اند كه ابو طالب ايمان آورد، اجماع آنها حجت است زيرا آنها يكى از ثقلين‌اند كه رسول خدا بتمسك بآندو امر فرموده‌

«إِنْ‌ تَمَسَّكْتُمْ‌ بِهِمَا لَنْ تَضِلُّوا».

و نيز باين مطلب دلالت دارد آنكه ابن عمر نقل كرده: ابو بكر پدرش ابى قحافه را روز فتح مكّه پيش آنحضرت آورد و اسلام آورد، حضرت بابى بكر فرمود: از اين پير مرد دست بر نداشتى تا آورديش؟ ابو قحافه آنروز نابينا بود، ابو بكر گفت: خواستم خدا اجرش دهد، بخدائيكه تو را بحق فرستاده من باسلام ابى طالب از اسلام پدرم شادتر بودم كه اسلام ابى طالب چشم تو را روشن كرد حضرت فرمود:

راست گفتى.

اين مطلب مانند جريان ابو ذر رحمه الله است كه براى تبرئه عثمان بن عفان و اينكه عثمان حق داشت ابو ذر را