بقلم و آنچه مينويسند تو بواسطه وحى ديوانه نيستى. گوئى منظور آنست:

اگر قلم بدست گيرند و گفته تو را بنويسند خواهند ديد كه اين سخنان از مجنون سر نزند. از براى‌ «ن‌» تفاسيرى است كه بواسطه عدم اعتماد از ذكر آنها صرف نظر شد.

نأى: دور شدن «نَأَى‌ فلانا و عنه:

بَعُدَ عنه» وَ إِذا أَنْعَمْنا عَلَى الْإِنْسانِ أَعْرَضَ وَ نَأى‌ بِجانِبِهِ وَ إِذا مَسَّهُ الشَّرُّ كانَ يَؤُساً اسراء: 83. چون بانسان نعمت داديم از ما روى گرداند و خويش را از ما دور كند و چون شرّى باو رسد بسيار مأيوس است، اين حال كسى است كه فقط توجّه باسباب ظاهرى دارد نه بخدا لذا بهنگام نعمت از خدا رو گردان و متكبّر است و بهنگام سلب نعمت بسيار مأيوس. همچنين است آيه 51 فصلت و هر دو آيه نظير آيه ذيل‌اند إِنَّ الْإِنْسانَ خُلِقَ هَلُوعاً. إِذا مَسَّهُ الشَّرُّ جَزُوعاً. وَ إِذا مَسَّهُ الْخَيْرُ مَنُوعاً معارج: 19- 21.

ابو طالب عليه السلام‌

وَ هُمْ يَنْهَوْنَ عَنْهُ وَ يَنْأَوْنَ‌ عَنْهُ وَ إِنْ يُهْلِكُونَ إِلَّا أَنْفُسَهُمْ وَ ما يَشْعُرُونَ‌ انعام: 26. در آيه ما قبل فرموده:

وَ جَعَلْنا عَلى‌ قُلُوبِهِمْ أَكِنَّةً أَنْ يَفْقَهُوهُ‌ ...

يَقُولُ الَّذِينَ كَفَرُوا إِنْ هذا إِلَّا أَساطِيرُ الْأَوَّلِينَ‌ بقرينه آن ميدانيم كه ضمير «عَنْهُ» در هر دو بقرآن راجع است معنى آيه چنين ميشود: كفار مردم را از اتباع قرآن نهى ميكنند و خود نيز از آن دور ميشوند ولى فقط خويش را بهلاكت مياندازند و نميدانند و اگر هر دو ضمير راجع بحضرت رسول باشد باز معنى همان است كه گفته شد كه اعراض از آنحضرت اعراض از قرآن است.

در صافى و برهان و الميزان از تفسير قمى نقل شده‌ «وَ هُمْ‌ يَنْهَوْنَ‌» بنى هاشم‌اند كه مردم را از اذيّت رسول خدا صلّى اللّه عليه و آله نهى ميكردند ولى خود ايمان نمياوردند ولى اين بر خلاف ظاهر است.

در تفسير ابن كثير از سفيان ثورى از حبيب بن ابى ثابت از كسيكه از ابن عباس شنيده نقل شده كه گفته: آيه‌