جلد هفتم‌

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ*

ن‌

نون‌: حرف بيست و پنجم از الفباى عربى و بيست و نهم از الفباى فارسى است و در حساب ابجد بجاى پنجاه است.

ارباب لغت پنج نوع نون ذكر كرده‌اند اوّل: نون تأكيد ثقيله و خفيفه مثل يضربنّ و اضربن اوّلى مفتوح، دومى ساكن است. دوّم: تنوين ساكنه كه براى تأكيد نيست مثل جاء زيد- رأيت زيدا. سوّم: نون تأنيث در ماضى مثل ضربن و در مضارع مثل يضربن و در امر مثل اضربن، اين نون خفيف و مفتوح باشد و نيز مشدّد مثل منكنّ غلامكنّ. چهارم: نون وقايه كه قبل از ياء متكلّم آيد مثل ضربنى. پنجم: نون زائده همانست كه به تثنيه و جمع داخل شود مثل يضربان- يضربون، ضاربان- تضربين بقيّه در كتب لغت ديده شود.

ن: ن‌ وَ الْقَلَمِ وَ ما يَسْطُرُونَ. ما أَنْتَ بِنِعْمَةِ رَبِّكَ بِمَجْنُونٍ‌ قلم: 1 و 2. حرف نون در سوره قلم در حدود 129 بار بكار رفته است. درباره حروف مقطّعه در «عسق» سخن گفته‌ايم.

در معانى الاخبار بسند خودش از سفيان بن سعيد ثورى در ضمن حديثى از امام صادق عليه السلام نقل كرده: ن‌ نهرى است در بهشت خدا بآن گفت: جامد شو، جامد و مركّب شد. بعد خدا بقلم فرمود: بنويس قلم آنچه تا قيامت خواهد شد در لوح محفوظ نوشت، مركب از نور، قلم از نور و لوح از نور است.

ناگفته نماند: سفيان از اماميه نيست و بنقلش نميتوان اعتماد كرد و همان است كه با عده‌اى وارد محضر امام صادق عليه السلام شد و با آن بزرگوار مجادله كرد و معنى آيه آنست: سوگند