خاتم الانبياء صلّى اللّه عليه و آله در آن بوده و يا بيست و هشتم ماه صفر، شوم است كه آنحضرت در آن روز از دنيا رفته، و گر نه وقت من حيث وقت، و زمان من حيث زمان بشومى و بركت توصيف نميشود و اينكه فرموده: لَيْلَةُ الْقَدْرِ خَيْرٌ مِنْ أَلْفِ شَهْرٍ قدر: 3. از آنجهت است كه قرآن در آن نازل شده و تقديرات سالانه در آن شب است و يا عبادت آن بهتر از عبادت هزار ماه است چنانكه در «قدر» گذشت على هذا راجع بقوم عاد كه‌ «أَيَّامٍ‌ نَحِساتٍ‌» يا «فِي يَوْمِ‌ نَحْسٍ‌» فرموده براى آنست كه قوم عاد در آنروزها هلاك شدند و نحوست در اثر عذاب بود نه در زمان من حيث زمان. ايضا احترام ماههاى حرام جعلى است كه ماه تحريم جنگ و ماه عبادت‌اند نه اينكه از لحاظ واقع مزيّت داشته و با ماههاى ديگر فرق دارند.

در باره شب قدر فرموده: إِنَّا أَنْزَلْناهُ فِي لَيْلَةٍ مُبارَكَةٍ دخان: 3.

مبارك بودن آن در اثر نزول قرآن و در اثر فِيها يُفْرَقُ كُلُّ أَمْرٍ حَكِيمٍ‌ است كه در ذيل آيه فوق آمده و بواسطه‌ تَنَزَّلُ الْمَلائِكَةُ وَ الرُّوحُ فِيها بِإِذْنِ رَبِّهِمْ مِنْ كُلِّ أَمْرٍ قدر: 4. است.

در تحف العقول از حسن بن مسعود نقل شده كه گويد: بمحضر امام على النقى عليه السّلام مشرّف شدم در راه انگشتم زخم برداشت و سوارى بر من تنه زد و بميان جمعى انبوه وارد شدم كه قسمتى از لباسم را پاره كردند گفتم:

«كَفَانِي اللَّهُ شَرَّكَ مِنْ يَوْمٍ فَمَا أَيْشَمَكَ‌».

اى روز، خدا مرا از شرّ تو كفايت كند چه روز شومى؟!، امام عليه السّلام چون اين بشنيد فرمود:

«يَا حَسَنُ هَذَا وَ أَنْتَ تَغْشَانَا تَرْمِي بِذَنْبِكَ مَنْ لَا ذَنْبَ لَهُ».

اى حسن پيش ما ميائى و گناه خويش را بكسى بى‌گناه نسبت ميدهى؟! گويد:

عقل من بخودم برگشت و متوجّه خطاى خود شدم گفتم: آقاى من از خدا آمرزش ميخواهم فرمود:

«يَا حَسَنُ مَا ذَنْبُ الْأَيَّامِ حَتَّى صِرْتُمْ‌ تَتَشَأَّمُونَ‌ بِهَا إِذَا جُوزِيتُمْ بِأَعْمَالِكُمْ فِيهَا».

اى حسن روزها چه گناهى دارند كه چون‌