مى‌زنند.

ناگفته نماند: آنچه از قرآن مجيد و اخبار و حالات معصومين عليهم السّلام روشن ميشود آنست كه: شخص در مقابل ستمكاران و مظالم اجتماعى ميان قيام و تقيّه مخيّر است. يا قيام و مبارزه ميكند تا موفّق شود و يا در آن راه شهيد گردد مثل حضرت سيد الشهداء سلام اللّه عليه و يا تقيّه كرده و خود را بكشته شدن نميدهد بلكه مبارزه منفى ميكند مثل امام صادق و ديگر ائمّه عليهم السّلام. ولى پشتيبانى از ظلم در اسلام روا نيست، اين مطلب را در كتاب «مرد ما فوق انسان» كه در تحليل قيام مقدس كربلا نوشته‌ام در فصل «قيام امام و تقيّه» بطور مشروح آورده‌ام هر كه مايل باشد بآنجا رجوع كند.

وكاء: تَوَكُّؤْ بمعنى تكيه كردن است. قالَ هِيَ عَصايَ‌ أَتَوَكَّؤُا عَلَيْها وَ أَهُشُّ بِها عَلى‌ غَنَمِي‌ طه: 18.

گفت: آن عصاى من است بآن تكيه ميكنم و با آن بگوسفندانم برگ مى‌تكانم.

اتِّكَاء: نشستن بحالت اطمينان و آرامش در مصباح و اقرب الموارد گويد: «اتَّكَأَ اتِّكَاءً: جلس متمكِّنا» در آيه‌ وَ سُرُراً عَلَيْها يَتَّكِؤُنَ‌ زخرف:

34. مراد چنانكه در مصباح گفته نشستن باطمينان است يعنى: سريرهائى كه باطمينان و آرامش روى آنها مى‌نشينند.

پس اتكاء بمعنى نشستن با اطمينان و آرامش است گر چه بمعنى تكيه كردن نيز آمده است‌ هُمْ وَ أَزْواجُهُمْ فِي ظِلالٍ عَلَى الْأَرائِكِ‌ مُتَّكِؤُنَ‌ يس:

56. آنها و ازواجشان در سايه‌هائى بر تختها باطمينان و آرامش خاطر نشسته‌اند در مجمع ذيل‌ مُتَّكِئِينَ‌ فِيها عَلَى الْأَرائِكِ نِعْمَ الثَّوابُ وَ حَسُنَتْ مُرْتَفَقاً كهف: 31. متكئين را متنعّمان فرموده و اضافه ميكند: چرا بجاى متنعمين متكئين فرموده؟ چون اتكاء مفيد آنست كه آنها در امن و راحت منعّم‌اند كه انسان تكيه نميكند مگر در حال امن و سلامت.

فَلَمَّا سَمِعَتْ بِمَكْرِهِنَّ أَرْسَلَتْ‌