است و يا پرهيز از عذاب خداست بوسيله فعل واجبات و ترك محرّمات.
فَمَنِاتَّقىوَ أَصْلَحَ فَلا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَاعراف: 35. آنكه از بديها بپرهيزد
و خود را اصلاح كند ترسى بر آنها نيست و محزون نميشوند.
مُتَّقِيوتَقِي: هر دو بمعنى تقوى كار و پرهيزكار استأُولئِكَ الَّذِينَ
صَدَقُوا وَ أُولئِكَ هُمُالْمُتَّقُونَبقره:
لا يَتَّخِذِ الْمُؤْمِنُونَ الْكافِرِينَ أَوْلِياءَ مِنْ دُونِ
الْمُؤْمِنِينَ وَ مَنْ يَفْعَلْ ذلِكَ فَلَيْسَ مِنَ اللَّهِ فِي شَيْءٍ إِلَّا
أَنْتَتَّقُوامِنْهُمْتُقاةًوَ يُحَذِّرُكُمُ اللَّهُ
نَفْسَهُ وَ إِلَى اللَّهِ الْمَصِيرُآل عمران: 28. يعنى مؤمنان بجاى اهل ايمان، كافران را دوست ندارند و
كافران را براى خويش صديق و سرپرست اخذ نكنند. هر كه اينكار كند رابطهاش بطور
كلّى از خدا قطع شده، مگر آنكه از آنها پرهيز و تقيّه كنيد پرهيز بخصوصى، خدا شما
را از خويش ميترساند و بازگشت.
بسوى اوست.
در اين آيه حكم اوّلى آنست كه بايد از كفّار بريد و بمؤمنان پيوست و
نبايد آنها را دوست داشت و محرم اسرار كرد چنانكه آياتلا تَتَّخِذُوا بِطانَةً
مِنْ دُونِكُمْ لا يَأْلُونَكُمْ خَبالًا ...
آل عمران: 118. در اين مطلب صريحاند. حكم ثانوى، تقيّه است و آن در
صورتى است كه مجبور باشد با ظالمان حفظ ظاهر كند و گر نه باو يا ديگر مسلمانان و
يا بدين صدمه