إِنَّ هؤُلاءِ يُحِبُّونَ الْعاجِلَةَ وَ يَذَرُونَ‌ وَراءَهُمْ‌ يَوْماً ثَقِيلًا انسان: 27.

اگر وَراءَهُمْ‌ وصف‌ «يَوْماً» باشد آن بمعنى پيش است يعنى روز سختى را كه در جلو دارند وا ميگذارند و ناديده ميگيرند. و اگر ظرف‌ «يَذَرُونَ» باشد بمعنى عقب و پس ميباشد.

در آيه‌ وَ كانَ‌ وَراءَهُمْ‌ مَلِكٌ يَأْخُذُ كُلَّ سَفِينَةٍ غَصْباً كهف: 79. طبرسى و راغب تصريح كرده‌اند كه بمعنى پيش است يعنى: پيش از آنكه كار كشتى رانى را شروع كنند پادشاهى بود كه كشتيها را غصب ميكرد.

در آيه‌ لا يُقاتِلُونَكُمْ جَمِيعاً إِلَّا فِي قُرىً مُحَصَّنَةٍ أَوْ مِنْ‌ وَراءِ جُدُرٍ حشر: 14. در اجسام و اماكن بكار رفته است.

فَنَبَذُوهُ‌ وَراءَ ظُهُورِهِمْ‌ آل- عمران: 187. مراد از اين تعبير به پشت سر انداختن و عدم اعتناء است.

وَزَر: (بر وزن فرس) پناهگاهى از كوه. چنانكه در مفردات و مجمع ذيل آيه‌ يَحْمِلُونَ‌ أَوْزارَهُمْ‌ گفته است. كَلَّا لا وَزَرَ. إِلى‌ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَرُّ قيامت: 11 و 12. نه پناهگاهى نيست و قرارگاه يا قرار يافتن بسوى خداى تو است.

وِزْر: (بر وزن جسر) بمعنى ثقل و سنگينى است طبرسى گفته اشتقاق آن از وزر (بر وزن فرس) است. راغب گفته: وزر بمعنى سنگينى است بعلت تشبيه بكوه. پس مطلب طبرسى و راغب هر دو يكى است. قرآن مجيد هر يك بجاى ديگرى آمده است مثل‌ لِيَحْمِلُوا أَوْزارَهُمْ‌ كامِلَةً يَوْمَ الْقِيامَةِ نحل: 25. وَ لَيَحْمِلُنَّ أَثْقالَهُمْ وَ أَثْقالًا مَعَ أَثْقالِهِمْ‌ عنكبوت: 13.

ناگفته نماند وزر مصدر و اسم هر دو آمده است (سنگينى. سنگين يعنى بار) و اغلب در گناه بكار رفته كه بار سنگينى است بگردن گناهكار.

ولى در غير گناه نيز آمده چنانكه خواهيم گفت.

مَنْ أَعْرَضَ عَنْهُ فَإِنَّهُ يَحْمِلُ يَوْمَ الْقِيامَةِ وِزْراً طه: 100. هر كه از آن اعراض كند روز قيامت بار