و روئيدنيها است و مانند آنها نموّ و رشد ميكند بنظر بعضى‌ها «نَباتاً» حال است.

نبذ: انداختن چيزى از روى بى‌اعتنائى (راغب) ديگران مطلق انداختن و طرح گفته‌اند ولى قيد بى‌اعتنائى در اغلب آيات ملحوظ است مثل‌ فَأَخَذْناهُ وَ جُنُودَهُ‌ فَنَبَذْناهُمْ‌ فِي الْيَمِ‌ قصص: 40. فرعون و لشكريان او را گرفته و بدريا انداختيم و نيز در آيه‌ فَنَبَذُوهُ‌ وَراءَ ظُهُورِهِمْ‌ آل عمران: 187. عدم اعتنا ملحوظ است يعنى از روى بى‌اعتنائى آنرا بپشت سر انداختند و اهميّت ندادند.

ايضا در كَلَّا لَيُنْبَذَنَ‌ فِي الْحُطَمَةِ همزه: 4.

ولى در آيه‌ فَنَبَذْناهُ‌ بِالْعَراءِ وَ هُوَ سَقِيمٌ‌ صافات: 145. لَنُبِذَ بِالْعَراءِ وَ هُوَ مَذْمُومٌ‌ قلم: 49. كه هر دو درباره يونس عليه السلام است ظاهرا مطلق انداختن مراد باشد.

در آيات‌ وَ اذْكُرْ فِي الْكِتابِ مَرْيَمَ إِذِ انْتَبَذَتْ‌ مِنْ أَهْلِها مَكاناً شَرْقِيًّا ... فَحَمَلَتْهُ‌ فَانْتَبَذَتْ‌ بِهِ مَكاناً قَصِيًّا مريم:

16 و 22. انْتِبَاذ بمعنى اعتزال و كنار كشيدن است گوئى شخص خويش را بدور مياندازد گويند: «انْتَبَذَ فلانٌ:

اعْتَزَلَ و تَنَحَّى فى ناحية» يعنى ياد كن مريم را كه كنار شد از اهلش در مكان شرقى ... مريم بعيسى حامله شد و او را بمكان دورى بكنار برد.

وَ إِمَّا تَخافَنَّ مِنْ قَوْمٍ خِيانَةً فَانْبِذْ إِلَيْهِمْ عَلى‌ سَواءٍ إِنَّ اللَّهَ لا يُحِبُّ الْخائِنِينَ‌ انفال: 58.

يعنى: اگر از قوميكه با آنها پيمان عدم تعرض بسته‌اى ترسيدى كه خيانت و عهد شكنى كنند عهدشان را روى عدالت بسوى آنها بيانداز (تا تو و آنها در از بين بردن پيمان برابر باشيد، يا تو بعدالت رفتار كرده باشى).

نبز: وَ لا تَلْمِزُوا أَنْفُسَكُمْ وَ لا تَنابَزُوا بِالْأَلْقابِ‌ حجرات: 11.

در مجمع فرموده: نبز بد لقب دادن است در اقرب الموارد گفته: «نَبَزَهُ‌ بكذا: لَقَّبَه به» و آن در القاب قبيح شايع است در قاموس تنابز را تعاير