114. اعمال مذهبى و اطاعت پروردگار بهترين شكر در مقابل نعمتهاست‌ «اعْمَلُوا آلَ داوُدَ شُكْراً وَ قَلِيلٌ مِنْ عِبادِيَ‌ الشَّكُورُ» سباء: 12. و آن قسم سوم از اقسام شكر است كه از راغب نقل گرديد. سجده شكر، نماز شكر، احسان و وليمه شكر از اين قبيل است روايت شده: چون سر ابن زياد را بمدينه آوردند حضرت سجّاد عليه السّلام بشكرانه آن قدرى ميوه بر اهل مدينه تقسيم فرمود.

2- شكر از بنده همان است كه گفته شد. شكر از خدا مجازات عمل صالح بنده است و خداوند از اين جهت شاكر و شكور است‌ «وَ مَنْ تَطَوَّعَ خَيْراً فَإِنَّ اللَّهَ‌ شاكِرٌ عَلِيمٌ» بقره: 158. ايضا «وَ يَزِيدَهُمْ مِنْ فَضْلِهِ إِنَّهُ غَفُورٌ شَكُورٌ» فاطر: 30.

چنين عمل را عمل مشكور گوئيم‌ «إِنَّ هذا كانَ لَكُمْ جَزاءً وَ كانَ سَعْيُكُمْ‌ مَشْكُوراً» انسان: 22.

3- شكر سبب مزيد نعمت است چنانكه فرموده‌ «وَ إِذْ تَأَذَّنَ رَبُّكُمْ لَئِنْ‌ شَكَرْتُمْ‌ لَأَزِيدَنَّكُمْ» ابراهيم: 7. در تفسير عياشى از حضرت امام صادق عليه السّلام نقل است هر بنده‌ايكه خدا باو نعمتى بدهد در قلبش آنرا بداند- و در روايتى با قلبش بآن اقرار كند- و با زبان خدا را حمد نمايد سخن او بآخر نميرسد تا خدا بزيادت فرمان دهد. از اين قبيل روايت بسيار ميتوان يافت.

آيه‌ «وَ مَنْ‌ شَكَرَ فَإِنَّما يَشْكُرُ لِنَفْسِهِ وَ مَنْ كَفَرَ فَإِنَّ رَبِّي غَنِيٌّ كَرِيمٌ» نمل:

40. نيز مطلب آيه فوق را ميرساند.

ناگفته نماند ذيل آيه اول‌ «وَ لَئِنْ كَفَرْتُمْ إِنَّ عَذابِي لَشَدِيدٌ» عكس مطلب را روشن ميكند يعنى كفران نعمت سبب از بين رفتن آنست و اگر ظاهرا هم از بين نرود بنقمت مبدل ميشود و رو سياهى ببار مياورد.

4- شكرگزار بنده حكيم و داراى درك است‌ «وَ لَقَدْ آتَيْنا لُقْمانَ الْحِكْمَةَ أَنِ‌ اشْكُرْ لِلَّهِ» لقمان: 12.

5- در قرآن مجيد راجع بشكر بسيار تشويق شده است. آنچه از دست بندگان آيد همان است كه نعمتهاى‌