يُكَلِّمَهُ اللَّهُ إِلَّا وَحْياً أَوْ مِنْ وَراءِ حِجابٍ أَوْ يُرْسِلَ‌ رَسُولًا فَيُوحِيَ بِإِذْنِهِ ما يَشاءُ إِنَّهُ عَلِيٌّ حَكِيمٌ» شورى: 51. اين آيه صريح است كه سخن گفتن خدا با پيامبران بيكى از سه راه است 1- وحى و آن الهام و انداختن بقلب است و شايد در خواب ديدن نيز جزء آن باشد 2- سخن گفتن از پس پرده كه پيامبر سخن خدا را مى‌شنود مثل موسى كه فرموده‌ «وَ كَلَّمَ اللَّهُ مُوسى‌ تَكْلِيماً» نساء: 164.

و نيز ثابت است كه موسى در طور بارها كلام خدا را شنيد 3- آمدن ملك چنانكه جبرئيل بنزد حضرت رسول صلّى اللّه عليه و آله و ديگر پيامبران آمد و از خدا پيام آورد «قُلْ نَزَّلَهُ رُوحُ الْقُدُسِ مِنْ رَبِّكَ» نحل: 102.

ترديد با «او» در آيه شريفه روشن ميكند كه هر يك از سه قسم راه بخصوصى است. قهرا بايد مصداق يكى رسول و مصداق بقيّه نبى باشد يا بالعكس.

مفيد رحمه اللّه در كتاب اختصاص ص 328 ط مكتبة الصدوق از زرارة از امام باقر عليه السّلام نقل كرده كه از آنحضرت درباره‌ «كانَ‌ رَسُولًا نَبِيًّا» سؤال كردم و گفتم: رسول را دانستيم نبى كدام است؟ فرمود نبى آنست كه در خواب مى‌بيند و صدا را مى‌شنود ولى ملك را نمى‌بيند و رسول ملك را آشكارا مى‌بيند و با او سخن ميگويد گفتم منزلت امام كدام است؟ فرمود:

صدا را مى‌شنود و در خواب نمى‌بيند و ملك را مشاهده نميكند سپس اين آيه را تلاوت فرمود «وَ ما أَرْسَلْنا مِنْ قَبْلِكَ مِنْ‌ رَسُولٍ‌ وَ لا نَبِيٍّ» (و لا محدث) نظير اين روايت در اختصاص از بريد بن معاويه از امام باقر و از زراره از امام صادق و از معروفى از امام رضا عليهم السلام نقل شده و نيز درج اول كافى ص 176 باب فرق بين رسول و نبى و محدث. چهار روايت در اين باره كه قريب بهم‌اند نقل شده است و در بعضى از آنها فرموده كه بعضى از انبياء مقام نبوت و رسالت هر دو را داشته‌اند.

على هذا آنطور كه از روايات اهل‌