پدران و اربابان حق ندارند بگويند:

ما بغلامان و فرزندان روزى ميدهيم بلكه رازق همه خداست و اينكه روزى آنها بواسطه بزرگان است اين فضيلتى است براى مولى‌ها و پدران مثلا.

بعضى‌ها گفته‌اند اگر مراد آن باشد كه همه در روزى برابراند اين نقض صدر آيه است كه فرموده‌ «وَ اللَّهُ فَضَّلَ بَعْضَكُمْ عَلى‌ بَعْضٍ» ولى واسطه بودن آنها در اثبات فضيلت كافى است.

بعضى از بزرگان فرموده مراد آنست كه: خدا بعضى را در روزى بر بعضى برترى داده و برتران حاضر نيستند روزى خود را بديگران بدهند تا همه با هم مساوى باشند و آنها مساوى نيستند بلكه فضيلت در رزق مخصوص بآنهاست آيا نعمت خدا را انكار ميكنند؟! ناگفته نماند فهم اين معنى از آيه بسيار مشكل است مشكلتر از آن فهم‌ «فِيهِ سَواءٌ» است كه بگوئيم يعنى مساوى نيستند.

«وَ لَوْ بَسَطَ اللَّهُ‌ الرِّزْقَ‌ لِعِبادِهِ لَبَغَوْا فِي الْأَرْضِ وَ لكِنْ يُنَزِّلُ بِقَدَرٍ ما يَشاءُ إِنَّهُ بِعِبادِهِ خَبِيرٌ بَصِيرٌ» شورى: 27.

در الميزان ميگويد: چون خاصيت وسعت مال تكبر و خود پسندى و طغيان است چنانكه فرموده‌ «إِنَّ الْإِنْسانَ لَيَطْغى‌. أَنْ رَآهُ اسْتَغْنى‌» لذا اگر خدا همه را سير ميكرد ستم ميكردند على هذا خدا استحقاق هر شخص را ميداند و رزق را باندازه نازل ميكند.

نگارنده فكر ميكنم مراد آنست كه اگر خداوند بهمه روزى را بسط ميكرد همه دارا و غنى ميشدند، و در اثر رفع احتياج، امتيازات و قوى و ضعيف بودن از بين ميرفت و مردم در اثر ثروت متجاوز شده و از يكديگر تمكين نميكردند و جوامع بشرى متلاشى ميگرديد. ولى حكمت بالغه اقتضاء ميكند كه بسط در كار نباشد و مردم يكديگر را در كار تسخير كنند چنانكه فرموده‌ «نَحْنُ قَسَمْنا بَيْنَهُمْ مَعِيشَتَهُمْ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ رَفَعْنا بَعْضَهُمْ فَوْقَ بَعْضٍ دَرَجاتٍ لِيَتَّخِذَ بَعْضُهُمْ بَعْضاً سُخْرِيًّا وَ رَحْمَتُ رَبِّكَ خَيْرٌ مِمَّا يَجْمَعُونَ»